14---ahmet Amca Şiiri - Yusuf Değirmenci 3

Giderken amacı yok,gelirken de olmamış
Altmış yıl yaşamışta, kendine eş bulmamış

Düşünmemiş yarını,gününü gün eylemiş
Bu gün buldumsa yerim,yarın hak kerim demiş

Eşi,işi olmamış,sıcak aşı olmamış
Yaşlılığı düşünüp,tedbirini almamış

O şimdi yatağında yaşlanmış bir hastadır
Azrail’i döşünde, can almak kastındadır

Kurtulmak imkansızdır, ecelin pençesinden
Herkes döner sırayla, bu yolun köşesinden

Ne atlı geçer bu yoldan,ne rastlanır yayaya
Gelmiş yolculuk sırası,şimdi Ahmet amcaya

Bir şey anlatmak istiyor ağlamaklı bakışlar
Üzüntüyü belirtir,yanaktan akan yaşlar

Onun hayatında da ne fırtınalar esmiş
Belli ki yaşamaktan artık umudu kesmiş

Hep hırpalamış durmuş onu hayat kırbacı
Ahmet amca çaresiz, hala çekiyor acı

Azrail’i dost diye çağırıyor sonunda
Verecektir ruhunu,vakit geldiği anda

Bilinmez müze gibi kalacaktır otağı
Hep bekleyecek onu, kırık şarap bardağı

Çekintinin simgesi,alnındaki çizgiler
Anlatmak istiyordu,yetmiyor saniyeler

Paylaştığı son anlarıydı hayallerinin
Anıtı gibiydi sanki,gülmeyen kaderinin

Perde,perde inerken,gözlerine karanlık
Gırtlağında hıçkırık, düğümlendi bir anlık

Bir asrın bittiğine bile tanık değildi
Ahmet amca, altmış yıl yaşadı ve yenildi

Dünya, bu gelenlerin, hiç birine kalmıyor
Ecel,hayata nokta,insan ibret almıyor

Onun tertemiz naşı, neler anlatıyordu
Şimdi başındakiler,hep ona bakıyordu

O cenaze asırlık çınara benziyordu
Her dalında bir ayrı efsane geziyordu

Bir dalında dertleri,diğerinde çileler
Birinde gülmez kader,öbüründe hayaller

Umutları bir dalda, kurumuş yaprak gibi
Desen,desen suratı,çatlamış toprak gibi

Altmış yıllık hayatı anlatan bir tarihti
Hayatının özeti hiç gülmeyen talihti

Dünyanın Ahret’e, bir hatırasıydı o
Giden yolcuların, en sonuncusuydu o

Ufuktan caddelere iner iken kızıllık
Kucak açmıştı ona, gel diyordu mezarlık

Uğurlayanlar üzgün,gözler ise buğulu
Onlarda gün gelecek, kat edecek bu yolu

Saatler adım,adım ilerliyor bu anda
Gidiyor Ahmet amca,dört kişinin omzunda