Ahmed Yesevi'nin gönül dilinden nağmeler

Allah'ın adı ulu addır;o adla söze başlasam,
Şu dünya içinde dilim bal gibi tatlanır benim.
Yoksulum,düşkünüm;bu halime razı olsam,
Gönlüm kuş gibi uçar,sanki kanatlanır benim.

Alın yazım bir türlü;işim bir türlü,başım dertle baktı,
Aklım yandı, kül olup gitti;göz yaşım süzülerek aktı.
İçim dışım baştan ayağa günahla dolup içimi yaktı,
Yüce Tanrı’m el uzatsa ona gönlüm katlanır benim.

Gönlüm kabarıp taştı,akıl başımdan gidip Arş’a ulaştı,
Ömrüm geçip gitti,nefsim terk etti,gönlüm coşup taştı.
Artık neye yarar ki, kervan göçtü;menzil aşıp uzaklaştı,
Öte alemine gitme demi gelip özüme kenetlenir benim.

Bu dünyada suret,öte dünyada sîret Hakkın elinde,
Uzun gecede,aydınlık günde Hakkın adı var dilimde.
Dilim tövbe eder,günaha pişmanlık vardır halimde,
Mahşer gününde bütün günahlarım denetlenir benim.

Aşk şarabı içtim,kendimi yitirdim;gönlüm aşkla doldu,
Aşka yönelmiş gönül Hakkı arayarak hakikati buldu.
Yüce Hak katından “kulum!”diye bir hitap nazil oldu,
Gözümden yaş akar,sevgiyle gönlüm kutlanır benim.

Çağı geçtikçe kulun canlılık ve tazeliği de geçer gider,
Buna rağmen insanlar dünyada azgınlaşır,günah eder.
Benim ise başım dertli, gözüm yaşlı,gönül sevgi güder,
Adım Ahmed’tir,sevda ile şu yüreğim umutlanır benim.