Ahiret Yalnızlığı Şiiri - Ercan Yavuzer

AHİRET YALNIZLIĞI 09.09.09
Tüm asfalt cadde yürümelerinde,
Sen düşüyorsun aklıma,
Aklım; bu ahiret yalnızlığında…
Bedenim, özlem özlem bir yangında…
Sıcak zift gibi buhar buhar yayılıyorum
Aklımın seyrine düşen görüntümle…
Bir köpek kadar cesaretli değilim daha
İsmini uluyamıyorum,
Kulak zarımı tırmalayan ezan çığırtkanlıklarında…
Anlaşmışlar gibi hepsi birden, kulaklarımdan beynime,
Saldırı içindeler
Senin sesinin gelmesini istediğim her yerden…

Kimsenin kimseyi tanımadığı
Ve herkesin yaşamayı kendisinden saydığı
Tanrı huzuru bir ahiret yalnızlığıdır bu…
Suretinin seyrine işlenen tüm günahlarım adına
Sorgulanıp, dirhem dirhem eriyorum işte…

İşte tam da şimdi yani senin için
Tanrıların dergâhına tükürdüğüm davadan yargılanırken
Şahidim olan sen
Yani seni şahidim etmeden,
Öldürecekler beni.
Beynimin doğusunda, ufkumun İstanbul’undayken
Yani sensizliğin yalnızlığındayken
Yani yalnızken, sensizlikten işlediğim tüm günahların,
Azmettiricisinin sen olduğunu bilmeden,
Öldürecekler beni…

Birazdan sensizliğimi, senli olan tüm günahlarımdan koparıp
Atacaklar beni İbrahim’in ateşine
Çığlık olup damla damla düşeceğim tenime
Ten, ruha küskün, öylesine ateşler içinde
Eriyecek sana özlemim, Tanrı üzülecek belki!
Belki de İblis maharetinin zaferinden zevk duyacak
Ve böylece;
Bir ahiret yalnızlığı
Ruhumun sana özleminde işlenen günahlarla,
Tanrı’nın insanımsı üzüntüsünde,
İblis’in Tanrı’sal zaferinde
Satır satır, sayfa sayfa yanıp tükenecek,
Ama belli ki;
Bu ahiret yalnızlığında işlenen günahlar,
Tanrı’nın Şeytan ile pazarlığına rağmen hiç bitmeyecek…

Ercan YAWUZER
MURADİYE\WAN