Anlaşılamamanın verdiği mahcubiyetle yazıyorum...
İçime saklanan sessiz kelimelerim var. Söylesem dünya, sussam gönlüm şikayetçi. Konuşmanın susmaktan daha fazla zarar verdiği bir yerde yine de konuşmalımıyım? Ey kelimelerin kalbine anlam yerleştiren! Lafügüzaf etmekten sana sığınıyorum…
Boğuluyorum rabbim, tut dilimi. Tut ki doğrunun doğrusunu bilen ilhamın dolsun yüreğime. Tariflerin bile tahrif edildiği bir zamanda, sadece hakkı söyleyenlerden eyle dilimi. Sözleri riya kokan şovenistlerin meclislerinden, bakıp da görmeyen gözsüzlerin körlüğünden uzak eyle beni. Ayrıştırmak için değil, barıştırmak için döndür dilimi. Ve bozguncuların fitnelerini doğrayan bir kılıç eyle sözlerimi...
Her şeyden ve herkesten kaçıp sana gelmek istiyorum şimdi. Cümlelerin kirletildiği bu diyardan çıkar beni. Kaçacak tek yerin senin yanın, çalacak tek kapının senin kapın olduğunu bildiğim halde dünyanın sahteliklerine kandım. Aldandım... Şimdi yeniden sana dönsem ve bana lütfundan bir zerre vermeni dilesem, geri çevirmezsin beni değil mi?
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta