Ahir-i Mahşer Şiiri - Eshat Eshat

Ütopik ülfette özden öze sen
Kömür olan köze oldun mu ateş
Ahir-i Mahşerde gözden göze sen
Ömür olan söze oldun mu üleş

Baharın döşünde kaybolup gittin
Kara kışa kaldın kendinde yittin
Başlayacak derken bir anda bittin
Yağmur olan güze oldun mu güneş

Gezdin de dolaştın dağ, bayır, bucak
Açtın kollarını hep kucak kucak
Sandın ki yıkılmaz bu köklü ocak
Huzur olan yüze oldun mu bir eş

Açtı çiçeklerin duru çöllerde
Mutluluk müphem bir soru dillerde
Rayihası soldu kuru güllerde
Domur olan öze oldun mu düşeş

Eshat