Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Ahenk
Aksana ey gözyaşım parçalarcasına ak
Neden firaka düştük parça parça dürüldük?
Oysa Ahenk ne güzel beraberce yaşamak
Sadece bir renk değil rengarenkli yaşamak
Yaradan yarattı ya dünya ve kainatı
İsteseydi hepsini bir tek ümmet yapardı
Lakin tanışın diye bizi öyle yarattı
Ayrılığı O değil biz kendimiz çıkardık
Düşün ey insanoğlu birazcık daha düşün
Eğer tek renk olsaydı nasıl olurdu hayat?
Bunda bile birçok ibret vardır birçok nasihat
İşte biz de öyleyiz anlamayana heyhat!
Hepimizin özü o kuru balçıktandır
Pis bir sudan oluştuk Allah'ın deyimiyle
Birbirini sevmeyen muhakkak alçaktandır
Hepimiz Adem'deniz bu ayrılıklar niye?
Herşeyde intizam var yani herşeyde Ahenk
Sevgidir hep insanı yapan birbirine denk
Zulmederek eşyayı yerinden eylediysek
Kime atacaz suçu hep günah işlesiysek?
(08/12/2007)
(s.09:40)
Nuran Aksoy
yeryüzünde ve evrende her şey bir ahenk içinde yaratılmıştır...bu ahenk de bakan gözler hiç bir kusur göremez....ama kalbi mühürlenmişler asla o gerceği göremez...kutlarım bakan ve de gören yüreğinizi...tam puan...saygılarımla...ibrahim yılmaz.
çok güzel. anlamlı ve duygulu bir şiir. kutluyorum. selam ve saygılarımı sunuyorum.
Nefsimize Kalırsak
Akıl sahibi rabbim
İsterse neler verir
Ölü kalpler ancak
Hak aşkıyla dirilit
Her işin ustası var
Biz talep etmeliyiz
Kalp sevginin merkezi
Daim olsun zikriniz
Gönlümüzde rabbimin
Nazarı eksilmesin
Cümlemizi hayırlı
İşlere meylettirsin
Nefsimize kalırsak
Halimiz perişandır
Bizdeki güzellikler
Rabbimin ikramındandır
Şadan Yenişafak
Yaradan yarattı ya dünya ve kainatı
İsteseydi hepsini bir tek ümmet yapardı
Lakin tanışın diye bizi öyle yarattı
Ayrılığı O değil biz kendimiz çıkardık
eller kenetlense gözyaşları birbirine perçinlense ne güzel olurdu sonsuza dek...ama insanın kendisini tanımaması ve yaratılış gayesini unutması ayrılıklara ve ayrışmalara sebep olmuştur...manidar ders verici bir çalışma olmuş kutlarım saygımla
kaleminiz daim olsun.tam puanla selam ve dua.
ellerine sağlık. güzel bir anlatım sağol.
HESABA ÇEKERLER BİR GÜN
kula her ne gelirse ALLAHtan gelir.
kul iyi olursa da kötü olursada
ben yaptım ben ettim der
kendinden bilir.
Aksana ey gözyaşım parçalarcasına ak
Neden firaka düştük parça parça dürüldük?
Oysa Ahenk ne güzel beraberce yaşamak
Sadece bir renk değil rengarenkli yaşamak
Yaradan yarattı ya dünya ve kainatı
İsteseydi hepsini bir tek ümmet yapardı
Lakin tanışın diye bizi öyle yarattı
Ayrılığı O değil biz kendimiz çıkardık
Düşün ey insanoğlu birazcık daha düşün
Eğer tek renk olsaydı nasıl olurdu hayat?
Bunda bile birçok ibret vardır birçok nasihat
İşte biz de öyleyiz anlamayana heyhat!
Hepimizin özü o kuru balçıktandır
Pis bir sudan oluştuk Allah'ın deyimiyle
Birbirini sevmeyen muhakkak alçaktandır
Hepimiz Adem'deniz bu ayrılıklar niye?
Herşeyde intizam var yani herşeyde Ahenk
Sevgidir hep insanı yapan birbirine denk
Zulmederek eşyayı yerinden eylediysek
Kime atacaz suçu hep günah işlesiysek?
Selamlar Nuran kardeş
tebrikler yüreğine sağlık
mükemmel bir anlatım
osman karahasanoğlu
Aksana ey gözyaşım parçalarcasına ak
Neden firaka düştük parça parça dürüldük?
Oysa Ahenk ne güzel beraberce yaşamak
Sadece bir renk değil rengarenkli yaşamak
Neden firaka düştük parça parça dürüldük?
Tebrikler sunuyorum Nuray hanim cok manali güzel bir siir...Tam puanimla...Selam ve dualarimla...
Bu şiir ile ilgili 18 tane yorum bulunmakta