Züleyha Şiiri - İlyas Kaplan

bilir misin züleyha …
sen beyaz bir çiçek gibiydin
mavi bir ışık gibi hani el değince bozulan ve gölge düşünce küsen...
böyle yazılmıştı alnımıza ilkbahar mevsimleri
goncalar açan ilk akşamları ,en parlak doğan yıldızlarla

hangi kara geceydi gittiğinde
adını hangi kurşuni geceden silmiştim
hangi çiçekti seni hatırlatan lacivert vakitlerde
yürek perdelerini açan sendin
sevgilide, sultanda...canda canan da sendin

bilmez misin züleyha …
hüzünlü bir şarkıydı mehtaba karşı birlikte söylediğimiz
isminin geçtiği bir türküydü ıssız sokaklarda
peri masalları vadettiğim saatleri ne çabuk unutmuşsun
hangi ayın hangi gününde çalmıştım göğsünden kimliğini yeni bir kimlik vadederek

ne kadar da erken unutulmuş yapılan o yeminler
umutlarımız ,öteki hayallere gönderdiğimiz cemrelerdi hani
birlikte havaya ve suya ve toprağa düşecektik
yağmalanmış kentlerin kapısında o halde neden
gözyaşların şimdi neden…akıyor

ah züleyha …
söndürülmüş kandillerin fitilince yandığımı bilmez misin
yanık notalarla seni okuduğumu …
nağmelerin koşuştuğu sayfalara sevgini yazdığımı

ya hareli ağıtlar söylediğim kaldırımları
böğrüne acılar sapladığım yalnız geceleri
kırk kere kırdığın kalbin kırk bir kez seni andığını
bilmez misin

haydi
tut ellerimi sevdiğini söyle bana
sevgini çiz bir kilim desenine çöl kumlarınca
çiçeği açan dal miktarınca
yaprağı tebessüm, tomurcuğu sevgi olan
taze baharlarca topla bir bir

saman sarısı rüzgarlar alıp götürmeden
son kuşlar da göçmeden,
bir ışık yak ruhumda,
bir mavi ışık

sen bilmezsin
kır saçlı kentlerin yorgun düşüncelerini hafızamdan silmiştim
her gün seni zikrederek yıldız topladığım gecelerden
masalın en acıklı yerinde iki tel efkarı birbirine çatıvermişliğmi
üzerime yağan çaresizliğin bin bir türlüsünü

oysa ki ne bitmez arzular ,
ne tükenmez ihtiraslar
beraberce mutluluğu emziren nice vakitler yaşamıştık

ah züleyha
şimdi akışı değişen suların çağıltısına uğruyorum
beyaza köpüklenmiş duygular sessizce iniyor kalbe
bir yaz mevsiminde renkler savruluyor içimden göklere

artık nefes nefes alınan vakitlerdeyim
dokunuyor dudaklarım kara sevdanın kanatlarına
gökçekimine tutulan ruhum yeniden yeryüzüne düşüyor

redfer