Ah Şu Garip İnsan Şiiri - Arda Süzen

İnsanlar, şu garip insanlar.
Bazen korkar, bazen şaşırır,
Sever, üzülür insan.
Ama hepsi aynı şey, akılda.
Üzüldüğü için şaşırır,
Şaşırdığı için sever,
Sevdiği için üzülür, sonra,
Yine üzülür, üzülür.
Anlamaz neyden korktuğunu,
Aslında korktuğu için üzülür.
Sanar ki o insani sevgi için,
Kendi kendine sınırlarını koyup,
O sınırlar içinde üzülür, insan.

İnsanlar, şu garip insanlar,
Tanrı'yı bile anlayamadılar.
Ne yapmak istediğini, ne için,
Ama aslında akıllarını kullanmadılar.
Çünkü kendilerini duvarların arasına,
Kapattılar ve dışına adım atmadılar.
Pencereden dışarı bile bakmadılar,
Ondan da korktular.
O keskin zihinlerini,
Aciz bedenleriyle aynı kefeye koydular,.
Sonra yine üzüldü, zeki olmadığına,
Sandı ki Tanrı beni aptal yarattı.
Tanrı için de üzüldü insan, üstün gördü kendini.

İnsanlar, şu garip insanlar
Birbirlerini bile anlamaya çalışmadılar.
Sanki her gün aynı havayı solumaz,
Yere basmaz gibi.
Birbirleriyle çatışmaya başladılar,
Çünkü birbirlerinden korktular.
Adem'den korktular.
Korktukça ayrıldılar,
Ayrıldıkça üzüldüler.
Yine birbirlerini suçladılar,
Tanrı'yı suçladılar.
Sandı ki hata diğerinde onda bunda,
Asıl kendisi için üzülmeliydi insan.

En acısı ise,
Sevdiği için üzüldüğünü sandı insan.
Ve korktu,
Bu sefer üzüldüğü için,
Korktu insan.
İşte o zaman yeşerdi sevgiyle beraber,
Acının, azabın çiçeği insanların ruhunda.
Sarmaşık gibi sardı, yer bırakmadı.
Ama insan,
En çok insan olduğuna üzüldü.
Ah insanlar, şu garip insanlar,
Bilsem onları koyar mıydım Dünya'ya.