Ah Memleket Şiiri - Lokman Hamitoğlu

AH MEMLEKET

Gurbet beni yine hüzne boğdu.
Vuslata yeniden mecburum;
Bu yabancılıktan,
Yalnızlıktan yoruldum.
Memleketimin muhabbetlerini arıyorum
Rize’ yi, Samsun’ u, Trabzon’ u,
İzmir’ i, Aydın’ ı, Çorum’ u,
Ankara’ yı, Eskişehir’ i,
Mersin’i, Elazığ’ ı,
Ağrı’ yı arıyorum.
Köy - köy, bucak - bucak memleketimi arıyorum.
O uzun uzadiye dizilen koca dağları,
Çağlayan ırmakları,
O gönül insanlarını özlüyorum..
Memleketimi özlüyorum Avrupa’ nın ısıtmayan kucağında..

Bir resim düşüyor gözlerime;
Masmavi denizleri,
Yemyeşil ormanları,
Bembeyaz bulutları,
Apak karları olan bir resim..
Ceylanlar koşuşuyor,
Kuşlar uçuşuyor,
Yağız atlar şaha kalkıyor..
Ellerimden kayıp gitmiş umut adeta yeniden başıma konuyor.
Ah bu deli gönül,
Gönül cana sığmıyor!
Üzerime örtülen gecenin siyahı yırtılıyor gibi,
Sanki gökte dolunay var,
Sanki yıldızlar serpildi göğe,
Sanki güneş yeniden doğdu,
Sanki kaybettiklerimi yeniden kazanıyorum.
Oysa bu gurbet ellerde çok itilip kakıldım!
Çok yalnız kaldım,
Yapayalnız kaldım!
Şimdi hasretlerin insanı öldüren o kavurucu,
O insafsız, vicdansız çöllerine karşı,
İsmail’ in ayaklarından su mu fışkırıyor,
Bu bir ab-ı hayat mı?
Ab-ı reyan mı?
Zemzem mi ya Rabbi!
Ben de vuslat çeşmesinden su içebilir miyim?
Ağzımı musluğa dayayabilir miyim?
Avuçlarımı suyla doldurabilir miyim?
Bu suyla yüzümü yıkayabilir miyim?
Üzerimde ki hasret kirini bu suyla atabilir miyim?

Gurbet beni yine hüzne boğdu
Hani bir dost yazmıştı;
“(...) ayrılık vardı
O gece ayrılıklara lanet yağdı” diye
Ayrılığa dair bedduâlarımız bitiyor mu?
Fersah - fersah uzaklık yakına düşüyor mu?
Bu burcu - burcu kokan
Bu beni benden alan
Bu beni ayartan, baştan çıkaran sıla,
Bu sıla selam veriyor mu?
Ah vuslat!
Ah görünmez yazıyla yazılmış vuslat!
Ah memleket!
Kucağında da, uzağında da ateş olan memleket!
Bir gün daha hasretinle bitiyor.

Lokman HAMİTOĞLU