Ah Lele Bu Ne Büyük, Ne Dermansız Acı

Düşlerin ağlar gecenin bir yarısı, aç bebek misali ve susturmak, susturmaya çalışmak çaresizliğin dayandığı en aciz vakittir....
Sığamazsın ne yere, ne göğe...
Koşmak istersin, kaçmak!
Yastığın taş,yolların çalı...Kapaklanıp düşersin de gidemezsin tek bir adım öteye...
Ah lele, bu ne büyük, ne dermansız acı...Yaz ortasında kavrulmak; kış ayazında...
Nasıl taşırsın bu ayrılığı, nasıl dayanırsın bu can yarasına akıtsan da ömrünün tüm gözyaşlarını......
Deli saatlerin önünde savrulursun da; ellerini koyacak yer bulamazsın, tutunacak dal....
Düşüştür başlayan girdapların en alçağına...
Cehennem ateşlerinde yanarsın, dilin varmaz soyka kadere küfretmeye..
Kaderin bir ucu değiyor ya hep sevgiliye ondandır be güzelim susuşların diş etlerini sızlatırcasına, kıyamazsın o güzelim gözlerde kaybolduğun sevgiye, sevdaların en ağırını sindirmişsen içine....
Başın döner, çığlıkların gömülür yumruklarının arasından sızıp avuç içlerine... Ellerin bile ağlamak için sebebin olsa da ölesiye kırgın kalp inadına direnir, teslim olmaz sahte sevgilere kurban verilecek gözyaşlarına....
Gece kırmızıya boyanır sevdalının gözlerinde, oysa her yer karanlıktır....
Akan dem kavurur içten içe görünemeyen yerlerini....
Ölüm asırlar kadar uzakken bedene, içini sıkan ızdırap çoktan atmıştır kuru,kupkuru düşsel ipliği yüreğine.....
Yorgun ve şuursuz kapanır kirpiklerin geceye ve yeni bir gün doğar külçeleşmiş gözlerin üstüne...
Güneşe iyi bak, unutturamasa da acılarını,utandığın,yıkıldığın biçare anlarını doğanın sana sunduğu ilaçtır gündoğumları..
Doğrul yatağından.. Bırak öfkeler, vefasızlıklar yerlerde kalsın, alçak ayaklar altında parçalansın...
Tutun sen güneşin köşesine! ! !