Ah! Gülsen! ...-8- Şiiri - Serpil Başak

Ah! Gülsen!
Ne çok kendine küstün böyle,
Ne çok sevdin küstüm çiçeklerini, taş avluya düşen,
Narin boyunlarının gölgesinde mor bir sızıydı oysa
İncecik sevmen.
Bir bilsen, Gülsen!

“Kırılmak” dedin;
Cam kırıkları gibi döküldü ömrün, bir şiirin ortasına,
Ne tükürdün, çürümüş ciğerlerinin ahını,
Ne de yuttun, dile düşmüş aşkını.
Unuttun Gülsen,
Kendini unuttun.
Bir yanılgının yansımasında vuruldu saat,
Mağrur bir aşkla yandı akreple yelkovan.
Delik deşik sevmeleri avuttun da sen,
Aşksız bir coğrafyada çatlak aradın.

Damla damla biriktin kendine Gülsen,
Sevgilere biriktin,
Ne çok hesapsızdın, ne çok kitapsız ve
Bir veresiye defteri gibi beklemesizdin sen.

Yolsuz yolaksız bir uzlaşmada yeşildiler oysa
Yağmalanmış ırmak yatakları kadar yeşilimsi,
Yaslı vadiler kadar uğultulu ve acımsıydılar,
Acı yeşiliydi alfabeleri
Yorgun bir yozlaşmada tozlanıyordu yüzleri,
Yaman bir buluta not düşüyordu zaman;
Yağmurlardan sonra Gülsen; bir bilsen…

Milim milim çatlayan ellerinde suçiçekleri büyüttün sen,
Suya değdi ömrünün bir günü,
Alnının bir tutam perçemi.
Nergis çiçekleri öldü, Gülsen,
Sularda bir yanılsamaydı, Narkisos.
Bir gül kaldı aşk ülkesinde; sencil,
Bir de gül bahçesi; yağmur sonu ebem kuşağı; sevgicil.