Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Yine güzel satırlar ve dost gönüllerde sevgi yağmuru...
Tebrikler Mücella Kardeş...
Bir dörtlük de bu fakirden buyurun.
Kadir Tozlu
Gönüller bir olanda, acısı da bal olur
Geçek aşlar çekende, sevenleri bol olur
Her yön yola çıkanda, sevgiliye yol olur
Yeter ki iki gönül, aynı yoldan ah desin
Gökten bir melek iner kavli karar edende
İlmek düğüme döner duasıyla gidende
Bir can bir cana siner kaynaşır tek bedende
Yeter ki iki gönül, aynı halden ah desin
Baştan sona harika bir şiir. Yüreğine sağlık canım. Şiire katkısı olan tüm şairlerimizi canı gönülden kutluyorum. Sevgiyle.
keyifle okudum yüreğine sağlık
tek düşünce olur gönülden gelen sesin
tek koklayanı olur ağızdaki nefesin
tek sösü sen bir aksın sevgisin
yeterki kik gönül aynı dilden ah desin
bu güzel ahrika dizelere harika diyerek bir katkıda benden sevgiyle kalın
Kader dilerse çöller, yare gülistan olur
Sarılır gonca güller, canana fistan olur
Rüzgarında ak tüller, eserken destan olur
Yeter ki iki gönül, aynı yelden ah desin.
Aşığın kaleminden nağme çağlar yüreğe
Her harfin aleminden yemin bağlar bileğe
Süzülür gül deminden sevda damlar eleğe
Yeter ki iki gönül, aynı dilden ah desin
Huşuyla kol sallanır ezgiler bestelenir
Yanak yanar allanır kalp üste destelenir
Saza değer, ballanır, zaman ahestelenir
Yeter ki iki gönül, aynı telden ah desin
Gökten bir melek iner kavli karar edende
İlmek düğüme döner duasıyla gidende
Bir can bir cana siner kaynaşır tek bedende
Yeter ki iki gönül, aynı halden ah desin...
HER ZAMANKİ TAD VE MÜKEMMELLİKTE. OKURKEN BÜYÜK BİR KEYİF ALDIM. USTA KALEMİNİZİ VE YÜREĞİNİZİ TÜM KALBİMLE KUTLUYORUM MÜCELLA HANIM. SELAM VE SAYGILARIMLA...
*****AH Desin
Kader dilerse çöller, yare gülistan olur
Sarılır gonca güller, canana fistan olur
Rüzgarında ak tüller, eserken destan olur
Yeter ki iki gönül, aynı yelden ah desin.
Aşığın kaleminden nağme çağlar yüreğe
Her harfin aleminden yemin bağlar bileğe
Süzülür gül deminden sevda damlar eleğe
Yeter ki iki gönül, aynı dilden ah desin
Huşuyla kol sallanır ezgiler bestelenir
Yanak yanar allanır kalp üste destelenir
Saza değer, ballanır, zaman ahestelenir
Yeter ki iki gönül, aynı telden ah desin
Gökten bir melek iner kavli karar edende
İlmek düğüme döner duasıyla gidende
Bir can bir cana siner kaynaşır tek bedende
Yeter ki iki gönül, aynı halden ah desin
Mücella Pakdemir
TAM BİR GÖNÜL ŞİİRİ...ADETA YÜREKTEN BİR IRMAK GİBİ AKMIŞ GÖNÜLLERE...EVET YÜREK İSTERSE NELERE KADİR OLDUĞUNU BU ŞİİR DE ŞAİRİM BİZLERE KALEMİNDEN AKAN DUYGULARIYLA ÇOK GÜZEL GÖSTERMİŞ..TEBRİK EDERİM SEVGİ DOLU YÜREĞİNİZİ...TAM PUAN ...SELAM VE SAYGILARIMLA...İBRAHİM YILMAZ..
Ah yollar bir kesişse her iki kol dal olur,
Anlamlı öpücükler dudaklarda bal olur,
Hazza giden yollarda hemen herşey sal olur,
Yeter ki iki gönül, aynı halden ah desin...
'İnsana huzur veren bir içeriği var bu güzel eserin, bende o huzuru buldum ve takdir ettim.'
Gönlüne, kalemine sağlık.10
yüreğine sağlık tüam dileklerin kabul olsun
sevgi ve sayğılarımla
kalemin hiç susmasın
tebrikkkkkkkklerrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
Aşığın kaleminden nağme çağlar yüreğe
Her harfin aleminden yemin bağlar bileğe
Süzülür gül deminden sevda damlar eleğe
Yeter ki iki gönül, aynı dilden ah desin...MÜKEMMEL BİR ŞİİR OKUDUM YÜREĞİNİZE SAĞLIK MÜCELLA HANIM TEBRİKLERİMLE...
Bu şiir ile ilgili 109 tane yorum bulunmakta