varsıllığımız yüreğimizin temizliğiydi
yoksulluğumuz zaten belli
hani kar nasıl bir şeydir bilmediğimi yazmıştım ya
yağsa bile penceremizde cam yoktu ki
görsem kar tanelerinin yapışmasını cama
adını da bilmiyorum, kanat derlerdi o zaman
ahşaptan çift tarafa açılır
açılıp kapanırken pencere kapakları
menteşeler gıcır gıcır sesler çıkarırdı
aslında biraz mahçup olmuyorum desem yalan olur
galiba tek köylü benim içinizde ama ne yapayım
ben sizin şehirliliğinize bir şey diyor muyum
ne güzel anlaşıp gidiyoruz işte
barışık olmaktır her şeyle olmazsa olmaz huyum
madem içimizdeki çocuğa kulak vereceğiz
benim içimdeki çocuk da böyle
ne varlığa sevinir, ne yokluğa yerinir
ne üstün olduğunu savunur
ne zavallı görünüp ezilir, azıcık da asidir
atarsa tepesinin tası dur durak dinlemez
yakar yıkar ortalığı, atar bütün köprüleri
lakin saman alevi gibidir öfkesi
parladığı kadar da hızlıdır sönmesi
ah çocuk ah sen neden büyüdün ki
Kayıt Tarihi : 10.7.2015 06:38:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
galiba en mutlu olduğumuz dönemler, çocukluğumuzmuş, baksanıza, söz konusu çocukluk olunca, ne çok anlatacak öykü çıkıyor saklımızda... ne zaman çocuklarla ilgili bir şiir okusam günlerce aynı şiir etrafında döner dururum gene aynı şeyi yaşıyorum bu gün her okumamda biliyorum dökülecek benden de gün görmemiş çocukluk öykülerim hece, hece. örneğin çocukluğuma ait hatıraları hatırlar anlatırım hiç bir ayrıntıyı atlamadan
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!