Ah Be Hasan -ı- Şiiri - Mecit Aktürk

Bir asıra çattık ki, dökülen kan diz boyu
Manzarayı görenler dona kaldı be Hasan
Otağ kurmuş cihâna Kabil'in kahpe soyu
İşimiz Ebâbil'e, Kûn'a kaldı be Hasan

Toplasan, emin ol ki etmiyoruz bir adam
Ne duamız ihlaslı, ne de inancımız tam
Kalplerde iblis için pek müsait bir ortam
Aşk nefretle yarışta sona kaldı be Hasan

Karabasan mıdır ne, üstümüze bu çöken?
En dertli, kederlimiz mezarına geciken!
Sevgi dolu yürekken her bedene gereken
Tefrikaya açılan çene kaldı be Hasan

Her kime rastladıysam "hâlin çok durgun" dedi
Nasıl mutlu olayım; hilâlim vurgun yedi
Yunuslar diyârında nice hain türedi
Meydan üç beş çakala, çana kaldı be Hasan

Uğrasan da diyorum sindiğimiz katlara
Tükürsen ar bilmeyen sırıtan suratlara
Öyle uzak düştük ki destanımsı tatlara
Ölümsüz o anılar âna kaldı be Hasan

Zorlanıyor lisanım insanlığı tanımda
Yalnız kalmış gibiyim adeta vatanımda
Gardaşım kan kusarken Doğu Türkistan'ımda
Merhametten bahsetmek Çin'e kaldı be Hasan

İnsan bu! Gamlı ise gönül dalgalı deniz
Gazze'de kıyım varken nasıl yanmasın geniz
Nevbahardan vazgeçtik; güneşten bir nebze iz
Bulutun insafına; tana kaldı be Hasan

Hazana da razıydık, fırtınaya tutulduk
Tefrika belasının girdabında yutulduk
"Uyutulduk ey halkım! Milletçe uyutulduk"
Demek, düşün ki bana... bana kaldı be Hasan