Ah Be Çocuk! Şiiri - İsmail Uysal

Güvercinler taklaya geldi de yakalandı
Tuzağı kuran çocuk, kimin elinde ipin?
Kaç yuvaya mal oldu ah bilsen bu tertibin
Son tahlilde birinin kanadı parçalandı
Birinin gözünde yaş birinin canı yandı
Çocuk, tuzak senin de kimin elinde ipin?

Güvercinler, göğünü özledi, bırak çocuk
Çocukluğuna kurşun sıkanlardan hesap sor!
Biliyorum gözlerin bağlı iken görmek zor
Bu kış da kar yağmadı bu yaz da kurak çocuk
Zihnin kelepçeliyken özgürlük ırak çocuk
Ömrüne çocuk yaşta kıyanlardan hesap sor!

Biliyorum, günahı biz varken sana düşmez
Vebalini taşıyan son karanfil de yandı
Milyon yıllık kayadan körpe filiz uyandi
Kalpten çıkmayan sözcük dil yakar, kana düşmez
Ahını aldık çocuk rahmet bu yana düşmez
Bağımızı süsleyen son karanfil de yandı

Yağmur sözü verdiler kıraç topraklarına
Yalan, umudumuzu kemiren sıçan çocuk!
Ezan sesine nispet kulağında çan çocuk
Bir kıvılcım hayali sinmiş dudaklarına
Dünün yok, maziyi kim taşıyacak yarına
Umut, yalanımızla beslenen sıçan çocuk!

Susmak bize yakışmaz, dalgalar dağ devirir
Göğe açılan kapı avucumuzda çocuk!
Yarının hayalleri baş ucumuzda çocuk
Asırlık hayalimiz çağ kapar, çağ devirir
Dua, zifir karanlık şerri hayra çevirir
Kapı açık, gökyüzü avucumuzda çocuk!

Karanlığı boğacak, elbet bir muştu doğar
Güvercinleri göğe uçuracak elllerin
Ah tutsam, bir koklasam, nasıl uzak ellerin...
Bir gün göğüme bulut taşıyacak o rüzgar
Bir gün yalnız kokunla yaşayacak o rüzgar
Göğe güvercinleri uçuracak elllerin