Ah Anne Şiiri - Necla Arpa Gülaçar

AH ANNE!
Nasılda yanlızım şu çölün ortasında.
Yaşamak denen direncin
Kollarını kırıyorum her gece...

Nafile, nafile, Anne!
Boynuma asılı prangalar
Sevilmemişliğin hüznü ağlar...

Henüz giremediği harbi kaybeden komutanın
nedameti gibi içim sızlar...

Ah Anne!
Ne kötüymüş kader sarayım
Değersizleşen nesneler
Ahmaklığını yüzlere kusan insanlar
İşte yine ben zavallıyım.

Ah Anne!
Her gece uykumda ölmeye hazırlanırken
Usulca öpersin yanağımdan
Yaşlar süzülür gözlerimden
Unutulmuş diyarlarda
Açarım gözlerimi sabahlara
Dirilirim yeniden sabahlarda...

Ah Anne!
Kötüymüş kader sarayım
Hoyratça sarfedilmiş
İncinmiş her yanım
Yaşamak denen zulme
Katlanamaz oldu sabrım...

Ah Anne!
Artık bana bir hülya ver
Üşüyorum yaz sıcağında
Bana sıcak sözlü bir hırka ver
Ağlamayan gözlerimden nehirler taşıyor
Nedamet çığlıkları beni boğuyor
Tut elimden Anne!
Soğuk yüreklerin cehenneminden alıp
Serin cennetlerin gölgelerinde gezdir beni...

N.A.G