Ey siyah gözlerin ile gündüzleri geceye; bembeyaz ellerinle geceleri gündüze çeviren sevgili… Alfabeye benimle başlayanlar, Kuran’ı hatmettiler. Bense “Ayın” harfinde takılıp kaldım. Muallim, vezinleri öğretiyor, bense “Hasretün Hasretün Hasretün Hasretün”den başka bir şey sayıklamıyorum. Gönlümdeki özleme başka bir vezinle “âh” edemiyor, sitemlerimi, kederlerimi dudaklarımdan çıkarken ciğerlerimi söküp atacak zannettiğim bir “âhhhhh” hecesinden başka bir şeyle ifade edemiyorum….
Ey siyah saçları “leylâ”, yani gecenin adı olan sevgilim… Nereye baksam, her şeyi simsiyah görüyorum. Yazı tahtası siyah, tebeşir siyah, her şey saçlarının rengine dönmüş; her şey gönlümdeki kedere üzülüp mâtem elbisesi giymişler. Artık siyahlaşan bu gündüzleri, gecelerden ayırt edemiyorum…
Sen öyle çocuk gülüyorsun. Sen öyle ne nehir bakıyorsun. Sen öyle ne güneş gibi parlıyor, sen öyle yıldız gibi koridorlarda akıyor, sen öyle deniz gibi köpüklü çayını içiyor, sen öyle ebabil gibi merdivenden koşa koşa uçuyor, sen öyle kâbil gibi zülüflerinin keskin hançerini hâbil yüreğime saplıyor, sen öyle gül gibi bülbülü kendi köşesinde inletiyor, sen öyle bir tül gibi akşamları gönlümün ufuklarını kaplıyor, sen öyle sel gibi hasretinle gözlerimden akıyor, sen öyle el gibi yanımdan geçip gidiyorsun…
Ahhhhhhh…. Sigaramdan çektiğim her duman, kederle yere düşüp ölüyor… Ah’tan öteye geçemediğim her şiir, gerisini getiremeden bitiyor… Ahır Dağı’ndan çarpan her rüzgâr, beni bir gezegen gibi yörüngene itiyor… Ne zaman Şems’im olmuşsun da haberim olmamış. Ne zaman kalbimin sırça evini satın alıp oturmuşsun da kalbimdeki sevinçlere bile yer bile kalmamış. Ne zaman sen gözlerime bakıp gülmüşsün de o günüm, sana canımı kurban diye getirdiğim bir kurban bayramının sevincine dönüşmemiş… Ne zaman sen ufukları tutar gibi pencerenden gökyüzüne bakmışsın da, yıldızlar yüreğime muştu vurup “Sevgilin bizi izliyor, gel sen de beraber izle!” dememiş…
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta