Ağzımda Bir Şehrin Pası Var

Ağzımda bir şehrin pası var,
suskunlukla çalkalanıyor her cümlem.
Tütün gibi tükeniyor içimdeki yıllar,
ve ben hâlâ dumanı soldan içiyorum dostlar.

En çok,
yarım bırakılmış kelimeler ağrıtıyor içimi —
bir de,
uzakta kalmış yüzler…

2.

Bir mendil aradım;
yüzümü değil, yüzsüzlüğümü silmeye.
Bir pencere istedim;
güneşi değil, içeri düşen karanlığı kovmaya.

Ama yok!
Her duvarın dili var bu şehirde,
her taş bir sabıka kaydı gibi;
adını bile anamadığım günahlarla örülmüş hepsi.

3.

Ben ki her sızının alnına “memleket” yazanlardanım,
ben ki düşenin baş ucuna şiir bırakanlardan...
Baktım olmuyor,
gülmeyi bir mezara gömdüm —
orada bile çatladı toprak,
gülüşüm ağır geldi toprağa!

4.

Kim demiş ki umut yeşildir?
Bizim umutlarımız gece mavisi:
ışığı hiç görmemiş,
ve gözyaşıyla sulanmış...

Biz o çocuklarız işte:
oyuncak yerine öfke verdiler elimize,
ninni yerine çatışma öğrettiler uykularımıza,
ve her sabah
biraz daha unuttuk adımızı,
çünkü her şey “şartlı tahliye”ydi hayatımızda.

5.

Beni unutsun herkes!
Ama bir tek o sessiz bakış,
yıllarca içimi büyüten o gölge
unutmasın beni.
Çünkü ben her gece o boşluğa ağlayan,
ama bir kere bile içini anlatamayan
o dili tutuk çocuğum hâlâ...

Sokak lambaları gözümde kurşun izidir,
ve her kurşun
bir dostun ardından sakladığım vedadır.

6.

Yorgunum be kardeşim…
Bir parça ekmekteki yalnızlıktan,
bir bardak çaydaki eksiklikten,
bir çakmağın çakmadığı gecelerden
ve adını unuttuğum bütün kadınlardan...

Ben artık
her soruda suçlu arayan bir sistem gibi konuşuyorum;
çünkü içimde
bir ömürlük dosya yaktılar!

7.

Ve hâlâ soruyorlar:
“Niye bu kadar öfkelisin?”

Diyorum ki:
ben bir yangının çocuğuyum!
Ben “umut” deyince boğazı düğümlenen,
“adalet” deyince duvarlara başını vuran
bir halkım!
Ben şiiri sigara gibi içen
ama dumanını kimseye üflemeyen
bir isyanın kırık kalemiyim!

8.

Sakın düşme;
çünkü düşersen tanıdıkların uzaktan,
tanımadıkların yakından izler...
Ve hayat,
yenilenin alnına “suçlu”
ve yenenin cebine “haklı” yazan
kirli bir tutanak defteridir!

9.

Bak!
Şimdi bile dilimde lanetli bir dua var:
“Ey kader,
bizi güzel günlerle sınama,
biz yoklukla daha iyiyiz…”