...Peki bu insan dışılık, bu değişkenlik, bu duygusuzluk nyeydi? Yüreğimi sıyırıp geçen bıçağın bıraktığı izi her an duymam, o izin bir türlü kurumayıp kabuk tutamaması, her an her an saniye kanaması ve benim birgün kan kaybından öleceğimin düşünülememesi niyeydi yüreğime sığamaması, yüreğime girememesi, aslında tüm hücrelerimdeyken?
Çok mu ağırdı da taşıyamıyordum yüreğimde. Yüreğim (Maksimum 120 kg. tartabilecek bir kantara, 150 kg. ağırlığında birinin bindiği andaki gibi) zorda ve çare yoksunu...
Kantarın ibresini zorlayan ne? Çok mu ağır gelmişti. Kapasitesi 120 idi zira.
Peki sonuç? İmkansızlığın imkanını yaratma peşinde aklı sıra. Akıl dışı olduğunun farkında oysa. Kasten mi istiyordu yoksa? Ama hiçbir zaman imkanı var olmayacaktı imkansızlığın.
Hiçbir zaman Ağustos'ta karın parmaklarımı sızlatamayacağı, dolun ayın gündüz semada görülemeyeceği, olmayacak 'papatya ağacı'ndan papatya toplanamayacağı gibi birşeydi yüreğime sığamaması.
Herkes bu uçluğun farkında mıydı? Ben insan dışı varlıklara mı eşlik ediyordum, kışta mıydım yani herkes yazı yaşarken.
Aramıza yağan karın soğukluğunun neden bu denli ak olduğunu mu hesap ediyordum, güneşin altında bedeniyle deniz veya bir göl kenarında, amaçları yalnızca bronz bir tene kavuşmak isteyip, kuma basınç uygulayan insanlara karşılık?
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
