Ağustos Böcekleri Şiiri - Yasemin Göksel

Sus ve dinle;
Bu gece ağustos böcekleri
Seni bana,beni sana anlatacaklar
Utanma,eğilmesin başın öne
Zira
Ben orada olmayacağım

Bir hayal düşecek gözbebeklerine
Yağmalanacaksın
İçinden sancılı anılar geçecek
Ağlayacaksın
Ben yine de;
Ellerimde güneşle, dokunacağım saçlarına
Küçük bir şelalede sesimi duyacaksın
Eski bir şarkı söyleyeceğim kulağına
Eflatun eflatun akşamlar esecek
Ve,ağustos böcekleri beni sana anlatırken
Mevsimler geçecek

Adım,
Adım aslında mıh gibi aklında
Biliyorum
Susarak yüreğinde saklıyorsun hala
Hatta,
Kendine bile söylemediğin sevdaya
Kilitli dudaklarında
Ağustos böcekleri anlatıyor seni bana
Ağustos böcekleri...

Sen demesen de;
Kalbinde nemrutun ateşi yanarmış hardan har
Mavi alevine saçlarımdan dökülürmüş tutamlar
Ördüğün duvarların altında ezilirmiş de yüreğin
Yine de susarak ölürmüşsün y/ar diye diye
İçinde bana ait olurmuş en derin yerin

Ele ele yürüdüğümüz
O eski şehrin sokaklarına
Ay ışığı vururken gümüş perçemlerinle
Ayrılığımız acıtır içimi
Aşkım,sevdiğim,doyamadığım
Bu gece beni sana anlatacak
Ağustos böcekleri

Ve bak,
Söz verdiğim gibi
Sensizlikte susmayı öğreniyorum
Kelimelerle başım hoş değil zaten bu ara
Çocuk gibi ağlıyorum vara yoka
Sen de ağlıyormuşsun eğer doğruysa
Ağustos böcekleri anlatıyor bana
Ağustos böcekleri