Ağustos Aşkına Şiiri - Belgin Erturk

.
.
.
.
artık olamadığı kadar o’ydu
kucağında ıslanıyorken hayatın
eğile büğüle
eskiden
eskilerden yaşıyordu
nefes nefese
-ezme ezme- kal!
elindeki papatyayla
öylece kal
rüyaydı belki
belki gördüğü bu değildi

sevmek küçücük dövmeydi yüreğinde
boşalıyorken
ve yaralı şafağını emiyorken şehrin ensesinden
tüm geçmişi alabildiğine yoksul
alabildiğine yanıyordu teninde
bütün sövmeleri beş harfli bir kelimeye
-g/itme-

ne kadar bıksa da tuttuğu boşluğu zorlamaktan
gözleri yalnızlığın rengiydi
kahveydi
inadına s/onsuzdu

binlerce yıldız cesedi dolanıyorken ayaklarına
taşıdığı kan kadar siyahtı
ve korkaktı karanlık öpüşlü dudakları
bu yüzden kavruldu eksilmişliğine
bu yüzden hissedemedi yağmur sonrası serinliği
artık olamadığı kadar o’ydu

//gidişine öyle öfkeliydi ki ağustos//
.
.
.
.