Hicran Mektupları Şiiri - Özdemir Aydın 2

Sen beni hiç dinlemedin ki
Kaç hüzzam fasılla ağlaştım,
Kaç şarkıda meşk oldum,
Alevim göğü yaktı,
Eksiğim, yarımım dedim,
Sen beni hiç dinlemedin ki.

Yüreğimi tırnaklarınla çizerken, inledim,
Kaç gece uykusuz boş duvarlarla konuştum,
Kaç kez kanımı sildim.
Eksiğim, yarımım dedim,
Sen yaramı hiç sarmadın ki.

Üzüldüm
Kaç kere öldüm,
Âlem görmesin diye ölümü gömdüm,
Mezarımı gizledim,
Bunun adını bile koyamadım.
Eksiğim, yarımım dedim,
Sen beni hiç görmedin ki.

Kaç kere kirpiklerinden düştüm,
intihar ettim,
Kaç kere seline kapıldım,
sürüklendim,
Kaç kere gamzelerinde açtım,
soldum,
Eksiğim, yarımım dedim,
Sen beni hiç koklamadın ki.

"Selamım" dedim, adına
Mektuplarıma başlarken "selamım" diye başladım,
Hiç kimse için kullanmadığım sözleri senin için sarf ettim,
Meailini bir tek sen bilirsin dedim.
Eksiğim, yarımım dedim,
Sen beni hiç okumadın ki.

Ki benimkisi hicran mektubuydu.
Yazması aylar süren,
ulaşması aylar alan bir yara.
Sen okuyasın diye,
sırf bu yüzden yürek diliyle yazdım.
Eksiğim, yarımım dedim,
Sen beni hiç okumadın ki.

Gözünün yaşına kurban olduğum
Sen ağlarken, ben hıçkırıklarında boğuldum
İçime içime gömüldüm,
Bu saatten sonra bu mezardan çıkamam ki.
Eksiğim, yarımım dedim,
Sen beni hiç görmedin ki.

Sen ağlarken Süleyman'dan öte,
Belkıs'ın tarağıydı kirpiklerin,
Sırf gözyaşında ıslanayım diye,
bir ömür buluta küstüm.
Eksiğim, yarımım dedim,
Sen beni hiç ıslatmadın ki.