Ağrını Bilmez Şiiri - Ebru Yeşilova

En yeni yaranda en eski anın sızlar
Bir köyde erkekler soyulmuş, kadınlar tükürüyor ağlayarak
Asker postalları altında ezilen onur
İnsan elinde küçülen insanlık
Duymakla görmek bir olur mu hiç
O ki darbelerde alkış tutanların çocuklarındandı
Görür gözyaşını, içi sızlar
Anlar anlamanın ağırlığıyla
Anlamın anlamsız kaldığı yerde
Ağrını bilmez

Her nefeste gamsız bir diklenme
Arsız bir meydan okuma ölüme
Bir nefeste gelen haber bildirir
Düşman karşısında nasıl aciz olduğumuzu
Onca yıl ölüme mi baş kaldırdık yaşama mı sence
Yaşama hevesimizi tersine çeviren hangi kabuğuydu
hayal kırıklığı yaramızın
Şimdi üzülür sana ve korkar kendinden
Her nefeste biraz daha, biraz daha zulmederek kendine
Yarasına merhemi yok, sana çiçek savurur
Ve gri bir duman, kararmış tavanlarına
Çiçek basit bir resimdir, kokusu yok
Anladığının izanı yok
Ağrını bilmez

Bilmek için mi uğraşıyor yoksa istemiyor mu bilmek
Sen söyle, ne içindi kendimize zulüm için bunca emek
Suya yaklaşmak tüm hevesimiz
Oysa ıslanmadan yüzülmez
O denizin adı yaşam mıydı ölüm mü
Aradaki fark nedir, suya girmeyen bilmez
Hangi çölün ızdırabı attı bizi bu deniz serabına
Soracak cesareti yok
Ne sana ne kendine
Ağrını bilmez

Onlarca savaş gezerken cephe cephe
Onun işi en çok çiçek taşımaktı askerlere
-Postalı değil umudu olan askerlere-
Utandı çoğu kez
Bir selamı çok gördü
Ağrını bilmem dedi, kelimeler yetersiz
Sonra gördü ki çiçekler su ister, can suyu
Onun elleri titrer
Dili dolaşır
Tası kırık
Ne diyeceğini bilmez
Ama su ister yaşamak için çırpınan çiçekler
Uzak kaldığım tüm yaşam savaşçıları için özür diliyorum senden
Dökemediğim tüm çiçek suları için
Ziyan ettiğim yaşamım için
Senden, onlardan ve hayattan özür dilerim
Ağrını bilmem