Ağlıyorum Kahrımdan Şiiri - Filiz Bülbül

hüzün ve öfke.. sık sık yaşıyorum bunu.
gözyaşlarımla suluyorum toprağını, yeşersin diye çiçeklerin..
çok kez açtım ellerimi semâya, rabbim görüyor.
sende görüyor musun beni?
kızın günden güne yürüyen bir cenazeye dönüşüyor..

ne zamandır yoksun, sayamıyorum günleri
kurudu dallarım, kurudu çiçekler , hazan geldi
ne kadar uzaktasın bana, bize, bu eve
mesafeler yürekte başlarmış, hep kalbimdesin
hisset beni
yerin, yurdun, evimiz, odan, hepsi kalbimde

ama bıçaklıyorlar beni baba
ışıklar söndüğünde, tam uyku çöktüğünde
deşiyor kalbimi tüm gücüyle yokluğun
öyle çok özledim ki seni
sırtıma da, boyuma da büyük geliyor yokluğunun hüznü

insan kaç kez ölür yaşarken?
ölüm denilen şey nedir esasen, biri söylesin
hangi acı daha büyüktür ölümden
insan ölümü de anlarmış, ölmeden

baba, sana çok ihtiyacım var
ama gittin,
eminim gittiğin yerde çok sevmişlerdir seni..
belki benim gibi, belki kardeşlerim, belki annem gibi..
rabbimin huzurunda, yukarıdan izle bizi
bir fatiha değil, milyon fatiha gönderdim ruhuna..
kabul olursa dualarım ulaşacaktır yanına
elbet bir gün bizde kavuşacağız,
ama bu kez ayaklarımla değil, ruhumla geleceğim oraya

gözyaşlarım toprağına su olacaksa hep ağlarım
ki zaten bu acı nasıl diner ne bilirim ne de anlarım
saçıma doluştu aklar, bilmem içimin yangınını ne paklar
biliyorum suyla sönmez yürek yangını
cayır cayır yanıyor her gece bağrım
bağırsam ne fayda.. haykırsam ne fayda..
bari bu gece gel rüyama.. .