Funda Gülseven - Ağlıyorum...(Deneme) Şi ...

Ağlamak,hem de doyasıya ağlamak... Kötü mü dediniz? Emin misiniz? Bence tam tersi... Şu an ağlıyorum... Çünkü hissediyorum... Sevgiye, umuda dair ne varsa hissedip çoğaltabiliyorum gözyaşlarımla... Ve de hayata dair ne kadar olumsuzluk varsa gözyaşlarımla akıtıp arınıyorum... Akıp gidiyorlar yüreğimden birer birer, ferahlıyorum... Huzur dedikleri bu olsa gerek... Ağlamak... Hani anka kuşu misali küllerinden yeniden doğmak... Ve yeniden ben olmak... Herşeye, herkese rağmen... Hatta kendime rağmen...

Az önce kendimle randevum vardı, şimdi oradan geliyorum... Bendeki benin selamlarını getirdim sizlere... O huzura bürünen huzursuzluğumu geride bırakarak... Umutla yoğrulan umutsuzluğumu yıkıp geçerek... Güvenle güvensizliğimi gidererek... Huzur? Umut? Güven? Bunlar ne mi? Benim yaşama sebebim... Dayanağım... Beni var edenler... Beni dışarıya yansıtabilenler...

Peki ya sevgi? Sevginin bile yeterli olmadığı zamanlar oluyor ister istemez... Sevgi umut, huzur ve güvenle beslendiği zaman yetiyor sanırım... Yoksa sevgi yetim kalıyor... Sevgi korunaksız, sevgi aciz... Sevgi bir başına... Hep dediğim gibi, ben sevgiyi,sevgimi paylaşıp çoğaltmak adına burdayım diye... Burda yani hayatta, yani reel ve sanal dünyada... Sevgi en büyük arzum, yüreğimin tek sığınağı... Paylaşıp çoğaltmak... Hayatı ve dostluğu paylaşırken... Sevgiyi çoğaltmak... Kim bilir belki de yoktan var etmek... Reel alem ve sanal alem... Yani hayat... Kim kimdir belki bilinir, belki bilinmez... Kim içten kim yapmacık ilk anda farkedilmez... Ancak hayata dair herşeyin, tüm duygulanımlarıyla yaşanıldığı... Bazen aynı bazen ayrı coğrafyaların aynı iklimde buluşması... Sevgi, saygı ve anlayış çerçevesinde olası kırgınlıkların, kızgınlıkların giderildiği... Bazen deli rüzgarlar vuruyor yürek camlarımıza, bazen evimizin çatısı uçuşmaya yüz tutuyor... Ama uçmuyor... Camlarımız yerli yerinde... Çünkü canlarımız yerli yerinde... Hani önce kendimize sonra da karşımızdakilere açan canlarımız... Cam sadece korunaklı bir şeffaflık... Hepsi bu...

Soran olursa hala ağlıyorum... Dedim ya arınıyorum... Yüreğim bir kuş kanadında bana koşuyor sanki, bendeki benle ben oluyorum... Bir oluyorum... Umut, huzur ve güvenle yeniden doluyorum... Anka yüreğim külleri arasında... Bakın gördünüz mü yeniden doğuyorum...