Ağlıyorsun mahcup utangaç yapayalnız

Sen
camların buğusuna dökülmüş sönük bir yıldız gibi
ağlıyordun

ben
deniz kıyısına hep aynı kelimeleri yazıyordum
öncesini, sonrasını ve de seni
anlatıyordum
eylül gecelerinde ki yağmurlara
şehrin susmayan bir köşesine biraz evvel
mavi düşlere bir ışık gibi sinmiş gözlerini.

falan filanken...
vesaire iken ben
bir parantez içine sıkıştırılmış
sendin bütün öykülerin başlığı

sen
bazen aynaların derinliğinde suskunca
bazen ince su sızıntılarının yıkadığı taşlıklarda
ağlıyordun …

bazen sen kaçıyordun da ben arkandan koşuyordum
koca kentin kalabalığında...
bütün yollar kapalıydı oysa
bütün kıyılar köşeler …

oysa bütün caddelerde sokaklarda
aysız gecelerde
kaç kilometre hızla koşarken saatler
ve de aniden dururken zaman
defalarca …
sen bana lazımdın

ve ben
sonra günün akşamında melengiç yapraklarıyla birlikte
çöl gecelerinde ki gizli bir cehennem gibi
mahcup
utangaç
yapa yalnız
ağlıyordum.

redfer