Ağlayan toprak Şiiri - Muhittin Ertuğrul

Rüya gördüm dün gece,
Toprak ağlıyordu.
Kötüymüş kaderim diye,
gözyaşlarını döküyordu.

Haykırıyordu;
Benim yarattığım, benden doğan insan
Niye aç, niye sefil. niye!
Neden dökülür benim insanımın kanı
Benim üstüme.

Benki kucağımı açmışım sizlere,
Dövülmek isterim kazmayla, çapayla, sabanla.
Oysaki evlatlarım çalışmaya gider avrupaya,
Buğday almaya giderlar Meksika'ya.

Benim petrolümü, benim madenimi
Niye halkım işletmez şaşarım.
Niye ezdirirsiniz beni yabancı ayaklara,
Benmi kovacağım onları, sizler ne bekliyorsunuz daha.

Acı... çok acı..
Kahrolurum böyle gördükçe bunları.
Yokolmak gelir içimden, kesmek damarlarımı,
Günahsız doğacak yavrulara acırım yapamam.

Hıçkırıklarda kayboldu sesler,
Göz yaşları çamurlaşıyordu, kararıyordu renkler,
irkildim.. sıçrayarak uyandım.
İçine düşeceğimden, yutacağından korkuyordum beni
Çünkü suçluydum bende herkes gibi.