Ağlayan Parantez Şiiri - Ahmet Bozkurt

Kanadın! Kanadın ve içtin susuzluğun ilk yazından
terini akıtan çeşmeler kanadı bir irini çoğaltarak
Kanadın! Ve yarattın söngün aynamdaki karanlıkları
Hatırlattı bana sözlerin, ölgün bir mektubun iççekişlerini.

Aynaları kıracaksın, kır aynaları!

Gözlerinden tanıdığım ölüm, aynalarda kırık bir yüz
kanayan bir suretin ilk harfleri kadar tedirgin,
aynaları kıracaksın, kır aynaları!

Sana, gönderilmemiş mektuplardan söz ediyorum,
çekilmemiş, fotoğraflardan, gölgeni büyüttüğüm
anılardan, düş kadar ince bileklerinden
bir kara kalem yalnızlığı kadar bembeyaz
düşlerinden, inceliklere yazgılı gözlerinden.

Balkona çıkma; vurabilirim seni, itebilirim sessizce.
Sana, günlerden, ilk yazlardan bahsediyorum habersiz,
Sonsuza açılan bir dilek gibi kimsesiz senden,
Mektupların kadar ince duyguları büyüten gözlerinden.

Yüzündeki söz bengisudur:
ağlayan parantezindim küflü sayfalara yazılan.
Ölüme yasak koyan tanrılar kadar
bir başlangıcın ilk gününe yazgılısın…