Ağlayan Küçük Bir Çocuk Var

Aslında…
Gerçekten bir Tanrı’nın var olduğuna inanmak istiyorum.
İnandığım için değil... ya da inanmadığım için değil...
Dinsiz bir dindarım ben.
Ama suçlayabileceğim biri olsun diye.
Beni anlayabilecek biri olsun diye.

Sonuçta eğer beni O yarattıysa,
Beni böyle kırık, böyle yorgun, böyle suskun yarattıysa,
Ancak O bana bir sebep gösterebilir...
Ve ben, hiç değilse, hesap sorabileceğim bir varlıkla yüzleşmek istiyorum.

Beni cezalandıracaksa da varsın etsin!
Varsın cehennemiyle kavrulsun tenim,
Ama bu çaresizliğin içinde sahipsiz bırakmasın beni...
Derimi yüzerlerken yummasın gözlerini,
Çığlıklarıma kapamasın kulaklarını...
Bundan ne çıkar sanki?

Göz göze gelmek istiyorum varsa eğer gözleri.
Göreceğim şeyi beğenmeyecek olsam bile...
Duyacaklarım canımı yaksa da, hoşuma gitmese, kalbimi paramparça etse de...
Ne kadar yanıldığımı ve ne kadar büyük bir sapkınlığa düştüğümü duymak zorunda kalsam bile...
En azından orada, beni bilen biri olsun istiyorum.

Beni sevmese bile,
Bana şefkat göstermese,
Hatta beni hiç dinlemese dahi...
Yine de sadece ve sadece, beni yarattığı için pişman bile olsa,
Varlığımın farkında olan biri orada olsun.

Ve sonra...
İsterse beni tekrar yok oluşa sürüklesin.
İsterse cehenneminde yaksın!
Zaten ne cenneti arzuluyorum,
Ne de bu hayata yeniden dönmeyi.

Ben sadece... sadece bir an için,
Bir anlamı olmayacak bile olsa, sadece bir anlık bile olsa...
“Neden böyle yarattın beni?” diye sorabilmek istiyorum.
Ve belki de... bir kerecik dahi olsa hesap sormak istiyorum.