Ağlayan Kitap Şiiri - Hikmet Küçük

Bir kitap.
Yaratanın yarattığını,
Muhatap aldığı hitap.
Okunası bir kitap,
Kokulası bir kitap.
Uykuları bölmemek için,
Gece yarısı bir dağa,
İniveren kitap.
Kolay anlasınlar beni diye,
Kendini parçalayan kitap.
İyi işimizi övüveren…
Bizi bizden çok seviveren…
Önce, Oku’yun dedi,
Gelişmemizi istedi.
Hiç bilenle bilmeyen,
Görenle görmeyen,
Olur mu ki bir dedi.
Tertemiz olun dedi,
Hep dürüst kalın dedi.
Birimiz öldüğünde,
Hepimiz ölmüşçesine üzüldü.
Tekimiz güldüğünde,
Meleklerini görmüşçesine sevindi.
Aslında çok ağırdı.
İnseydi bir dağa,
Parçalardı elbet.
Ama yüreklerde,
Oluverdi merhamet.
Cenneti bir gördü,
Yerinde duramaz oldu.
İstedi ki herkes girsin.
Öyle bir anlattı ki,
Sanki içindesin;
“Altlarından ırmaklar akan cennet,
Tahtları bahçelere bakan cennet.”
Biz gülelim diye,
Kendisi üzülen,
Ayetlerinden yaşlar,
Süzülen kitap.
Bir hitap…

(Eskişehir 5/8/2005)