Ağlayan Çayır Şiiri - Meral Meri

Küçüktük hepimiz
Her birimiz bir çimene benzerdi
Nehrin hamile oluşunu hiç duymamıştım
Bazen çocuklar doğururmuş ay ışığında
Sonra güneş doğunca ölürmüş her biri
Neyse,(derin bir nefes, ağlama sonrası burda) şimdi boş ver bunları
İçimden geçenleri oku lütfen
Sevincimi kaybettim
Mutlu olmak neydi bilemedim
Üzüldüm her gün ağlamasam bile
Çimenleri büyütecek kadar gözyaşı akıttım
Evet, artık ağlayan bir çayır var önünde
Şimdi siyahları giymem gerekiyor değil mi?
Sonra nehrin kenarında yürümem felan
Ve belki omzumda da bir şal oluverir
Ve sonrada elimde de bir bavul olmalı değil mi?
Belki olmaz ama bir adam gelir yanıma
Elini omzuma dokundurur
Ve kış günü hiç olacak şey değilken, bir gül verir belki,
Sonra belki avuçlarıma olmasada
Yüreğini yüreğime dokundurur
Ve oracıkta müziğin acı sesleri biti verir
Tabi ağlayan çayırında gözyaşları kuruyuverirdi değil mi sessizliğim..?

Not
Theo Angelopoulos'un anısına.