Ağlatmayın Şiiri - Serpil Koçar

Yeter, ağlatmayın yüreği güzel insanları,
Küstürmeyin hayata, gam yüklemeyin;
Yorgun zaten kalpleri, yıpranmış ömürleri,
Bir de siz kırmayın onları, incitmeyin;
Bırakın sevgiyle soluk alsınlar.

Yalnızlığı seçmiş nice kalp var bu şehirde,
Sessizlikle konuşur, sabırla beklerler.
Sevinçlerini kursaklarında bırakmayın,
Huzurdan başka ne ister ki bir gönül?
Biraz merhamet, biraz da şefkat yeter.

Kolay kolay ah etmezler kimseye,
İncitseniz bile beddua bilmezler.
Gözyaşlarını saklarlar Yaradan’a,
Her damla bir dua, bir teslimiyet;
Sabırla büyütürler acılarını sessizlikte.

Yaradan şahittir o gözyaşlarına,
Hiçbirini boşa bırakmaz İlahi adalet.
Bugün susar, yarına bırakır belki ama,
Yanına bırakmaz kulun gözyaşını;
Her kırığın bir hesabı sorulur sonunda.

O yüzden korkarım bir kalbi kırmaktan,
Bilirim, üzdüğüm kadar üzülürüm ben de.
İnsandan değil, Allah’tan korkarım,
Çünkü O bilir gönlün yükünü, sessizliğini.
Yeter… dokunmayın artık o güzel yüreklere.