Ağlamayı öğrettin Şiiri - Fikret Ediş

Gülmeye alışık göz bebeklerim,
Senden sonra öğrendi ağlamayı.
Sen hep gül derdinya hani yapamadım.
Senden sonra ağlamayı öğrendim.
Ağlamakta bir huzur,ağlamakta bir çıkış yolu buldum.
Hangi limana sığındıysam, ağlayanlarla doluydu.
Bütün yollarda isyan edenlerin izleri vardı.
Ve beni sana götürüyordu.
Ne olur kızma bana,böyle mutluyum inan.
Çocuklar uçurtma uçuruyor bahçde,
Baba annem gül topluyor.
Ben sesizce ağlıyorum.
Kızılcıklar yeni açmış buralarda.
Dallardan yemişler sarkıyor.
Kız kulesinden gitar sesleri geliyor
Ben eski demleri anıp ağlıyorum.
Dön diyemiyorum sana
Kaldığın yerde mutluysan.
Olduğun yerden trenler geçiyor mu bilmiyorum ama.
Ben inen her yolcuya seni soruyorum.
Belli ki kise tanımıyor seni.
Çaresiz ağlıyorum anlıyormusun?
Kitaplar arasında kurumuş güller çıkıyor.
Her sayıfada seni okuyorum.
Sen yoksun ve ben ağlıyorum.

FİKRET EDİŞ-28/06/2009

istanbul -