Ağlamayı Öğrendin mi Artık

Biliyor musun,
Ben dün, doğup azcık da büyüdüğüm köyümdeydim, sevgili
Doğduğum evin önünden geçtim
Taş duvarlar, yeşil pencereler ve soluk kafesimiz
bana gülümsedi.
Buruk ve hüzünlüydüler
Arkadaşlığımız bu kadar mıydı der gibi
Arkadaşlıklar artık uzun ömürlü değil, be sevgili
Arkadaşlıklar artık uzun ömürlü değil
Şunun gibi, bunun gibi.

Salıncaklar kurduğum ceviz ağacımızın altına gittim
ve gölgesinde ağladım
ağladım ve mutlu oldum
Biliyor musun, ağlamak mutluluktur, sevgili

Ağlayamayanlara hep üzülmüşümdür ben
duvarları bile olamayanlara boş evlerin
üzülmüş, onlar için de ağlamışımdır
Ağlayabilmek, mutlu olabilmektir be sevgili,
ağlayabilmek mutlu olabilmektir.

Biliyor musun,
Ve ağlamak biraz ekmektir insana, biraz katık.
Ya senden n’aber sevgili?
senden n’aber?
Ağlamayı öğrendin mi artık?