Ağlamak Jilet Yarasıdır Yaşamın

______________“tutma gözyaşlarını, onurda ağlar…” ahmed arif

beklemek sol yarısıdır, tenimde saplı hançer
içten içe ağlamak ki jilet yarasıdır yaşamın
sus artık, kulaklarım söz yorgunudur nice
örtülere bürünmüş yüzüm, aynalara kırılgan
sıtmasal nöbetinden firariyim çekilmez ayrılığın
hadi, söndürün ışıkları, birazcık uyumam gerek…

alevi serin eyleyen ulu rabb’ıma sual eyledim!
ayarı düşük bir çenenin bozulmuş kantarını
hangi dudak saklayabilir ki, pot kırmadan hiç?
ve kaç dikiş darbesi kapatır iz bırakmaksızın
kıl ince kılıçların b/içtiği ağır cenk yaralarını
kafesine hapsolunmuş göğsümüzdeki kuşun...

legal bir düşlemin pür cömert sofrasındayım
başucumda bir şey/h var, hazır kıta keşişler!
bakışlar namluda fişektir, bakışlar l/imansız!
solgun yüzlerine kibirle dokunsam ölüyorlar
kar uykusunda pıhtılaşmış kılcal bir damarda
yitik harflerini arıyor, sökülmüş tırnaklarım...

putları yer ile yeksan eden bükülmez bileğimle
dayandım kapına, pişmanlık zırhını kuşanarak
tövbekâr çiçeği açmış yüzümle utangaç bekledim
intihar b/eşiği avlunda yalınayak ve pusatsız
sebebi olmayan bir sebeple sevdim seni ey yâr!
gülsün artık gözlerin, ağlamak t/uzaktır bu aşk’a...

2014/