Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
yürek yangınında ki birikimleri duygu süzgecinden geçirerek özlenenin hasretiyle dizelere yansıtdıgınız eserinize birazda imgelerle süsleseydiniz muhteşem olacakmış peki ya bu haliyle nasıl denirse güzel vede rahat bir anlatımla adeta benide okuyun der gibi.... inşallah temenniniz gerçekleşir kaleminiz kavi olsun saygılarımla
Kalemine sağlıkı güzel dizler
Aşıkların ağlamak kaderi. Ağlar, hayata küser, sonra unutur gibi olur. Güzel şiirinizi kutluyorum.
Platonık duygular içinde yazılmış, lirik bir yapıt, kutluyorum efendim.
Uykusu kacan politikacilar vardir, ertesi güne secim vardir uyuyamaz, adam sikintilidir.
General vardir askerini savasa sokmustur düsmanlari cok cetindir uyuyamaz, adamin isi gercekten zordur.
Adam vardir polis tarafindan yakalanip hücreye tikilmis, ikide bir alip götürülüyor, buda uyuyamaz cünkü isi zordur adamin.
Bütün bunlari düsününce senin isin cok kolay görünüyor.
Alti üstü ugrastigin bir kadin, oda gercek bile degil.
Hayali uyduruk birsey.
Siir sabaha karsi bir kis günü yazilmis olmali.
Cünkü ayaklarin üsümüs gibi.
Basarilar Íbrahim bey yazmak kadar güzel birsey yoktur.
Asil istedigin noktaya asla gelemeyeceksin cünkü sen bir yazarsin.
Her adimda yazarlarin önlerindeki cita biraz daha yükselir.
oysa ilk bulduğum kaybettiğim sendın...bu şiir benım için çok ama çok anlamlı.adam gıb yureği olan aşka kapısını açsın....:(
AĞLAMAK TABİKİ ZAMAN ZAMAN İYİDİR....VE O SEVGİLİYE KAVUŞMAK İÇİN OLUNCA DAHA BİR ANLAM KAZANIYOR....KUTLARIM.SAYGILARIMLA..İBRAHİM YILMAZ.
kimi zaman sözcükler dizilir ya insanların boğazına... söylemek istediği birçok şey vardır ancak duygularını bir türlü ifade edemez.DUYGULARI EN İYİ İFADE EDEBİLMENİN BİR BAŞKA YOLUDA ŞİİRLERDİR.Siz bunu başarıyla gerçekleştirmişsiniz.TEBRİK EDERİM...
şiirnizde gerçek sevgiyi gördüm hissettirdiğiniz için teşekkür ederim güzel anlatımınız içinde yüreğinize sağlık.
Sevmek güzel, heran sevdiğiyle olmak daha güzel ancak sevdiğinden uzak düşmek seveni üzer- sevnlerin üzülmemesi dileğiyle.
Bu şiir ile ilgili 61 tane yorum bulunmakta