Ağlamak Elde Değil Şiiri - Sedat Çakmak

Fani dünya konulduk imtahanlık yolunda,
Dost-akrabam kaldı bak, ırak gurbet ilinde,
Temiz olmak gerek her daim Allah indinde,
Ağlamak elde değil,gülmek bilmem nedendir.

Seni bu hallere zalim bir beşer mi soktu? ..
Bir anda etrafın hem, kan gövde pis leş koktu,
Zülme düçar garipler, bak ne göz yaşı döktü,
Ağlamak elde değil,gülmek bilmem nedendir.

Dostlarım bir bir gider,etrafımdan ayrılır,
Dilim kimseye değmez,kimileri darılır...
Bedenim bir topraktır,ruhum yine dirilir,
Ağlamak elde değil,gülmek bilmem nedendir.

Özlüyorum dostumu,yollar öyle uzak ki! ...
Yol ver ey fani dünya,hasret vahim durak ki! ...
Senin de sonun gelir; hayat dediğin ne ki! ...
Ağlamak elde değil, gülmek bilmem nedendir.

Fani dünya ol bir gün,senden göçtüğüm zaman,
Şiirim baki kalsın, zayı olmazın aman!
Ummanlar uğuldarken, görmez misin ne yaman,
Ağlamak elde değil, gülmek bilmem nedendir.

Destanlar okununca göz yaşları sel olur,
Kuran-ezan okunsa; titremez kalp bellolur,
Sam rüzgarı ılık ya, eser gider yel olur,
Ağlamak elde değil,gülmek bilmek nedendir.

Yaz naçar kalemim yaz, mısra mısra şiir yaz,
Etraf ak karla dolsa, bu karın sonudur yaz,
Dön dolaş etrafa bak, ibret al gel sen biraz,
Ağlamak elde değil, gülmek bilmem nedendir.

Ölüm bir sızlanmaksa, gurbet iki mislidir,
Uçan kuştan haber yok,deniz sesi şevklidir,
Gurbet yüzü görmeyen, gönül kara renklidir,
Ağlamak elde değil, gülmek bilmem nedendir.

Bu dünyada nas olup, taş kalp olmak nedendir?
Gerçek mahluk odur ki, insaf nedir bilendir,
Yürü bre hey mahlukat, sonun vahim çiledir,
Ağlamak elde değil, gülmek bilmem nedendir.

Herkes fani devranda,bir yol bulmuş yürüyor,
Bunca mazlum ol kullar, cefa çekip yaşıyor...
Fani dünya bak sana, işte böyle yürüyor...
Ağlamak elde değil, gülmek bilmem nedendir.

(Borçka: 1992)