Ağlamak Analara Düştü Şiiri - Elif Ayşe

Kopardı zincirini sırtlan ve saldırdı yeni doğmuş ne kadar şey varsa.
Umut, onur, şeref, duygu, sevgi… Savruldu hepsi.
Görmedi yeni açmış bir papatyayı, yeni yeşermiş bir fidanı…
Duymadı feryadı, ağıdı. yakarışlara kulak asmadı.
Diz çökmedi bir ananın önünde… Dindiremedi analar evlatlarını.
Evlatlardan bir sırtlan koptu, kırıldı tüm zincirler,
İlk analarını parçaladı yavrular.
Kanından süt sağdıran analara kan içirdi yavrular.
Oysa bunlar değil miydi anasının eteğini salıncak yapıp kucağında sallanan?
Dizi kanayınca öleceğini sanan, çünkü kandan korkan,
Hüzünlü bir türkü duyunca anasından, gözlerinin içine bakan
Ve anasına gözyaşını donduran…
Bunlar değil miydi bir zamanlar sadece çocuk olan?

N’oldu bu çocuklara, büyüdükçe küçüldü merhametleri
Meleklerin kanatlarında uçtu melek yüzleri.
Sözleri kurşun oldu, kurşunları söz.
İlk analara sıkıldı kurşun, anaların yüreğine.
Titremedi parmaklar uzanırken bir bombanın pimine,

Korkmadı evlatlar anaların ahından.
Görmediler;
Oysa kızıl bir resme döndü kâinat, kanayınca analar
İflah olmadı bir daha dünya, ağlayınca onlar.
Ah! n’oldu bu çocuklara hiç durmadılar…

Keşke hep küçük kalsaydılar…

Küçükken daha bir insandı, insan…
Ağlamayı bilirdi, gülmeyi…
Sevmeyi bilirdi,
En çok sevmeyi bilirdi…
Büyürken içinde sırtlan uyuttu
Ve gün geldi sırtlan insanı yuttu.

Şimdi ne dağlar koynundakine yar, ne ovalar.
Şimdi her yer herkese dar.
Çocuklar bozdu evcilik oyununu, oyuncaklar dağıldı.
Toplamak yine analara kaldı.
Yüreklerinde bir çekimlik nefes vardı,
Onu da analar feryada sardı…
Evlatlar analara ağlamak yakıştırdı
Ve analar ağladı, ağladı, ağladı…
Biz iki kardeştik. Her şeyimiz birdi. Sonra birileri geldi “bunlar senin, şunlar onun” dedi kardeşime. Kardeşim inandı, ben kızdım… Ben kızdım, kardeşim küstü… Kardeşim küstü, ben ittim… Ben ittim, kardeşim vurdu… Kardeşim vurdu, ben öldüm… Ben öldüm, anam ağladı… Kardeşim kaçtı, anası ağladı. Benim anam her gece göklere bakar şimdi… Yıldızlara… Kardeşimin anası dağlara bakar… Karlı dağlara…