Ağlamak Şiiri - Gülfüz Sarıçam

Ne zormus aslinda birilerini çok uzaklara yolcu etmek,
Hiç dönmeyecegini bile bile aci ile vedalar etmek.
Anlamsiz, belki de ben anlamak istemiyorum
Bu denli acilari yasatarak gidilecekse, nedendir gelmek..

Dün bir arkadasimi kaybettim! sadece taniyordum onu ve ailesini,
Bassagligi veremedim kelimeler bogazimda dügümlendi.
Bunlari hissederken aslinda ayni acilari daha onbirinde yasamis olan ben,
Kendimi onlarin yerine koydum. O bir cinayete kurban gitti, benim canimsa cehalete,
Gözyaslarima hakim olamadim, ben agladim, onlarda yastigimi islattilar, gece boyunca.

Bugün, gözyaslarimdan dolayi sisen göz kapaklarimi,
Agir bir makyajla kapattim, her zaman yaptigim gibi,
Küçülmüs, ufacik kalan gözlerimi siyah kalemle kamufle ettim.
Geceden gelen hüznü, gündüz mutluluk maskesiyle örttüm…

Bilemiyorum ben mi çok sulu gözüm, yoksa gözyaslarima mi söz geçiremiyorum,
Belki de çekilen acilardan aliskanlik edindiler her seferinde bende akip gidiyorlar,
Hiç sikilmadan, her gidiste geleneksellesen bir aglama toplantisi mi yapiyorlar bilmiyorum,
Bana mi inatlasmalari, bu yasa kadar ben çözemedim ama onlar beni her seferinde çözüyorlar.

Bin bir mutlulukla gelip, bir mektup sessizliginde birakip gidenlere aglamak,
Arkasindan biraktiklarinin acilari düsünmeden, terk etmek zorunda kalanlara,
Bir mum misali sönüp, kayan bir yildiz gibi kaybolanlara, canlara mi aglamak,
Veya Giden yalniz giden midir? Yoksa senden götürdüklerimidir aglamana sebep olan.

Gülfüz SARIÇAM
26 Kasym 2007