Ağlama ki boğulmasın düşlerin

Portakal bahçelerinin sökülmediği ülkeyi arıyorum.
Dökülen yaprakların mahsun kalmadığı.
İnsanların ağıtlar yakmadığı yerleri arıyorum.
Yollar birbirinden kopuk.
Bu yerin çocukları bayram sabahlarını unutmuş.
Alınmış koca kutu kara boya boyanmış,
Canım cümbüşlü bahar renkleri siyaha.

Bu yürek dört duvar, demir kapı
Sürgülenmiş içinden dışından.

Ah bulabilirim desem
Ha gayret,
Koyayım yüreğimi kurtlar sofrasına
Arayayım
Düş merdiveninden tırmanıp gökyüzüne,
Güneşin ışıklarından tutam tutam alayım.
Şaha kalkmış andromeda olayım her bir insanın yüreğinde.

Ah bulabilirim desem
Sırtında geceyi şafağa taşımayan çocukların olduğu bir ülke.

Çırpındım asırlar boyu belkide
Orman yangınlarında tutuşup yanan ağaçları gördükçe
Oysa peri kızı gelmeliydi masallardan yüzü geceyi görmeden.
Bakınca gözlerim kamaşmalıydı,
Karanlık sonrası güne çıkan mahkumların gözleri gibi
Fakat bu dünyanın tohumu acıyla ekilip,
Gözyaşıyla sulanmış
Kurulan düşler tarih boyu ağlayan insanın,
Gözyaşıyla boğulmuş.

Sen ağlama n'olur siyah gözleri güneş kadın.
Ağlama ki, boğulmasın düşlerin

15.12.1992 İzmir