Ağlama derler Şiiri - Ayla Özarslan

Ağlama İstanbul
kaybettiğime ağlama
ben ağlamayı unuttum ya sayende
sende beni unut kendinde
gökte uçma çabasında bir yaralı kuş gibi
çırpınıp dururum yaşam kavgasında
ha düşer ha kalkarım
ama yine de ayaktayım kendimce
ezdirmem yüreğimi,atmam ayaklar altına gururumu
sen İstanbul
nice insanları tükettin
bir beni mi yok edemedin
aslında beni de çoktan tükettin ya
ben dik durmaya çalışıyorum hâlâ
sakın sevinip mutlu olmaya çalışma
BEN VAR YA BEN
seni de devirir geçerim
yaşamın öte kıyısına
sen bende beni eksiltemezsin
benden beni silemezsin
ama tükettiğin şeylerde var tabi
inkâr edemem asla
mesela....
hani inanmak vardı ya insanlara
artık inanamaz oldum...sayende
hani DOST demek vardı ya
Şerefsiz çıktı Dost dediklerim
hani İNSAN olma vasfı vardı ya
Hayvandan beter çıktı insan bildiklerim
Aslında seni terketmek var ya
gidemiyorum buradan
ayağımda zincirler var
kırılmıyor işte
sanki seni bana zimmetlediler
herkes burayı terkediyor da
bana bırakıyor seni
sanki miras gibi
vallahi ben senden o kadar vazgeçmişim ki
bir gitsem buralardan
dönüp bakmayacağım ardıma
hatırlamayacağım dahi.......