Ağladı çocuk Şiiri - Oğuzhan Cınbırtoğlu

Sokak lambasının altında ağlar
Şefkat mağduru bir çocuk
Zamanın çobanı öldüğünü fark ettiğinde
Düşündü çocuk
     Nerede bu ormanların zümrüt kalbi
     Sömürdünüz renkleri fabrikalarla
     Menfaatlerinizle ördünüz duvarları
     Güneşin ve çocukların üzerine
Gördü çocuk
     Elmas keser gibi kestiniz insanları
     Döner koltuklarınızdan parayla
     Uranyum gibi gömülmüş vicdanlarınız
     Tırmanmazlar hakikat dağına
Utandı çocuk
     İncir yaprağı yetmedi mi iradenize
     Cahilliğinizi örtmüşsünüz dinle
     Tuba ve zakkum yetmedi insanlığınıza
     Cenin bile taşla ezerdi kendini
Sokak lambasının altında ağlar
Şefkat mağduru bir çocuk
Zamanın çobanı öldüğünü fark ettiğinde
Düşündü çocuk
     Direnişi kimedir bu kimsesiz labirentin
Gördü çocuk
     Yıkılsa duvarları sonsuzluk baki kalacak
Utandı çocuk
     Nöronlar yetmedi fark etmenize, hissetmenize
Ve sonunda ağladı çocuk