Ağla Lavinia Şiiri - Ayşe Uçar

uzundur gecenin saçları
sonsuzluğa giden yola açarken kanatlarını
mor renklerin ebrulisini dokurken yeryüzüne
gizli tebessümlerde bırakır acıyı

düşer ayın gözleri
bin yıllık harabelerin gölgesinde güneşlenen
yalnız mezar taşlarının kucağına
tılsımlı bir melodinin ezgilerinde ağlar lavinia

sen kutsal tapınakların arsız savaşçısı
bırak sadağında kalsın zehirli okların
dokunma kalbimin nişangâhına
müritlerinin kanını emen dikenli gül
açma tomurcuklarını / gülşen_i bağım virâne

âmâ bir bahçıvanım
batık kentlerin kayıp bahçelerinde
elimde makasım keserim dallarımı
isterse yansın hücrelerim nâr-ı cehenemlerde
ölümü beklerim kuruyan budaklarımda

Hz.İbrahim gibi gül bahçesine düşmez bedenim
her bir budağım balık olup yüzmez göllerde

tütsülenmiş sunaklarda bekleyen kurban da değilim
savrulan küllerimin zerrelerinde ağlayan bir hiçim
yokluğum boşluk yaratmaz evrenin gönüllerinde

vursun başıma topuzuyla, cehennem zebanisi
yedi kat yerin dibine seyran eylesin serkeş gönlüm
yeter ki Araf’ta bırakma günahkar ruhumu
dayanamam belirsizliklere… / Ey Rabbim!

/ siyah beyazdır, ölümün rengi / siyahı bedene, beyazı ruha düşerken / sonsuzluğa giden farklı bir kapı açılır/ ağlar lavinia...