Ağıt Şiiri - Mehmet Cıngır

Annem beni bugünler için doğurmuş,
Vatan toprağını kanımla yoğurmuş
Dam başına dikmişler Türk bayrağını,
Serpmişler kabrime vatan toprağını.

Sayarken ben birliğimde bir bir şafak,
Karardı birden karşıki sırtta âfak.
Ben ki,bir avuç toprak idim özümde,
Bir sır var benim gülümseyen yüzümde.

Dönmek,kaçmak yok,korkmak yok, sarsılmak yok,
Deldi sinemi karşıdan atılan ok.
Vuruldum ben tam kalbimden bir er gibi,
Girdim kabre, gülistana girer gibi.

Almış garip annem başımı dizine,
Sarmışlar vücudumu kefen bezine.
Tabutuma Türk bayrağını takmışlar,
Toplanıp benim ağıdımı yakmışlar.

Aktı vatan için kanım,sanki dere,
Komşu oldum ben cennette peygambere.
Güzel annem,kurban oldum ben vatana,
Hakkımı helal etmem yurdu satana.

Gözlerimde tatlı bir ölüm uykusu,
Şehit olanın yoktur ölüm korkusu.
Ben vatanın bağrında açan çiçeğim,
Şehadet şerbeti benim içeceğim.

Bu toprak için feda ettim canımı,
Bu vatan için akıttım ben kanımı.
Sırtımda kefen,ağzımda bir damla kan,
Huzur bulurum ben, sağ oldukça vatan.

Kabir daraltmaz asla benim ufkumu,
Toprak içre uyurum ben son uykumu.
Kaplar çepeçevre kabrimi nur ve renk,
Doldurur kabrimi bir uhrevî ahenk.

Annem! Keder çiçek açsın içinizde,
Babam! Güller açsın gönül bahçenizde…
Sevinin, bu güzel vatana vurgunuz!
Sev’nin bu yolda şehit oldu oğlunuz!

Bir kapı açıldı ki,sonsuz,büyülü,
Ve birden karşımda Medine’nin gülü.
Tebessümlü gözlerle bana bakıyor,
Kanayan kalbime madalya takıyor.