Ağıt Şiiri - Derya Mengüllüoğlu

Adil Daplan anısına...
Gülüşlerim kadehime yansıdığında gördüm kendimi.
Çıldıran kalabalığın sardığı yoksul bir sofrada,
Duydum yalnızlığımı, dokundum ruhumun iliğine.
Hesapsız ve amaçsız kör umutlara takılmış
Küçük istavrit gibiyim şimdi.
Bana dokunan eller bir namlu ucu,
Sözler kara kurşun.
Karadeniz kar içinde, alımlı ve çekici bir sabah
Beni çağırıyor gidenler,
Beni arzuluyor toprak, duyuyorum...
Yaşam hiç de annemin yakama taktığı yıldızlı rozet gibi durmuyor üzerimde, yakışmıyor.
İçime yakışan tek kişilik ak ölüm!
Karadeniz kar altında alımlı ve iç kabartan bir sabah...
Gitmeliyim, kadehimde boğulan gülüşlerimi,
Öğrenci sofralarında çınlayan deli kahkahaları ve,
Tepeden tırnağa yalnızlığımı alıp gitmeliyim.
Kimsesiz ve kimliksiz!
Üzerimde ne bir adres ne de cebimde param olmalı.
Üzerimde, tek kişilik ölüm diyen bir kitap dışında...
Gitmeliyim...
Annemin karnında yummasam da gözlerimi,
En az annem kadar şefkatli
bir şehrin koynunda uyumalıyım,
ilk ve son defa...
Heeyyy yar kokulu İstanbul!
Sar beni kollarınla, al götür kavuştur vuslata.
Kızıllığın ısıtsın üzerime örtecekleri kara toprağı.
Denizin, daracık sokakların, tütün kokan nefesin,
yalnızlığıma yoldaş olsun.
Geldim işte, yaşamı kendimden kurtarmaya.
Dünyaya yokluk, kendime varlık armağan etmeye,
Geldim işte..!
Ölümdür tek başına yaşanan, aşk iki kişiliktir, diyordu ya şair,
İşte bir başıma soğuk bir otel odasındayım.
Gözlerime doluyor sonsuz bir aşk, tüm İstanbul.
Bir başıma yaşıyorum aşkı iki kişilik...
Teker teker kucaklıyorum hepinizi dostlarım,
Anne, baba, kardeşim...
Ve seviyorum seni sevgilim,
Seviyorum seni İstanbul!
Şimdi mısralar dolanıyor boynuma,
Koşuyorum doludizgin gurbete.
Yavaş yavaş, acıtmadan sıkıyor boğazımı
mısralara dolanan kelimeler.
Tek kişilik ölümü okumuştum sadece,
yaşıyorum şimdi şaire ihanet etmeden...
Yaşam idam ediyor beni.
İnfazı benimdir!
Hoşça kalın...