Elliyi Geçince Şiiri - Mesut Özünlü

Ellisinden sonra böyle mi oluyor ne
Bir garip bezginlik çöküyor sanki
Yaşı benim gibi elliyi geçenlerin
Doygunluk gölüne dönen gönlüne

Ne bileyim
Bir turna sürüsünün dağınık uçuşu
Her gün güneşin aynı yerden doğuşu
Gözün az görüşü, kulağın az duyuşu
Ya da bir akşam vakti otobüste birinin
İkide bir yanında hapşırıp duruşu
Ağır geliyor ruhuna sanki insanın

Nedense elliyi geçince
Her şey yoruyor insanı
Yemek, içmek, işitmek, konuşmak
Sadece susmak istiyor ruhu artık
Susmak… Öyle bir susmak ki
Âdeta belleğinden kusmak gibi
Bildiği bütün kelimeleri

Hatta bazen
O kadar çileden çıkarıyor ki
Bizim gibi yaşı elliyi geçenleri
Bir çeçe sineğinin dönüp dönüp
Buruna konmada ısrar etmesi
Sinek değil o konan sanki
Upuzun dert depolu dağların
Tırnakları demirden mamul serçesi

Hatta en ağır yük oluyor bazen
İnsanın kendi yükünü taşıması
Yaşı arttıkça yaşıtlarının azalması
Mesela bir sabah hazin hazin
Yanık bir sala sesi duyması
Veya bir tanıdığın daha sirenleri
Acı acı öten bir ro ro gemisiyle
Ömür rıhtımından ayrılması

Bir de
Üzebiliyor insanı çoğu zaman
Batan güneşin küskün küskün
Kaprisli bir çocuk edasıyla
Bir yana doğru çekip gitmesi
Veya yılgın bir akşam vaktinin
Derin cümbüşlere gömülmesi
Köpük köpük oynaşan duyguların
Yakamoz zahrafeli sularda
Kırık hayallerle raksa geçmesi

Hâsılı ergin armut duruşlu
Bir hâl alıyor sanki
Altmışa doğru merdiven dayadığında
Hemen her insanın akıbeti
Dokunsanız ağlayacak gibi oluyor hâli
Âdeta yumuşuyor ruhu ve bedeni
Azalırken dallara tutunma kuvveti
Çoğalıyor rengi sarardıkça besbelli
Dünya kadar meyvenin
Teker teker yere düşme nedeni