Ağır Nefes Şiiri - Burhan Ali Yağmur

Herkes gülüyordu,
Bağrındaki kanı saklayarak.
Her göz görüyordu da,
Yolun sonu sarp kayalık.

Çoğu alışmıştı yaşamaya,
Kan kaybedişine bakmayarak.
Bohçasını kapan çıkıyordu,
Kederleri özenle katlayarak.

Kalemlerin tükenmesi gerek,
Kısa bir ara koparmak için...
Umuttu mürekkebin azalması,
Kuruyan ciğerini soldurarak.

Nefes almak anlamsızlaşır,
Bu hava ne de ağır yük artık.
Taşır mı heybesinde bir soluk,
Kamburuna oklar saplayarak.

Affetmek erdemini silerler,
Bazen silmek olur erdem,
Tüm güzellik ve kötülükleri,
Sonucunu hiç umursamayarak.

Ne çok şey ertelendi,
Yetişemedik hep geç kaldık.
Çok oldu güneşler tutulalı,
Biz ışıksız ölünür sandık.
Çok oldu nefesler tutulalı,
Burda nefes alan ölüyor artık...