Ağır İşçi Şiiri - Sevil İsmail

Her gece saat on'u çeyrek geç'e
Bir kadın, yüreği sıkışan,gururu ezilen,
Kimse sormaz nedir derdin,neden geldin,
Orada köşe başında,
Her gece durup bekler.
O bir ağır işçi...
Boynunda sahte inciler,
Her inci tanesi bir dert, bir keder,
Kıpkırmızı, boyalı dudakları,
Al, al yanakları,
Kim der, o bir ana?
Kim yüreği ile bakar o kadına?
Evdeki yavrusunda kalmış aklı,
Yorgun bedeni daha ne kadar dayanmalı,
O bir ana,
O bir ağır işçi.
Yorgun yüreğinde ne sırlar gizli,
Katlanmış yıllarca erkeklere,
Sormamışlar ona derdin nedir diye,
Kimse bilmemiş evladını,
Hep bir meta olarak görmüşler o kadını.
Bilmezler ki evde evladı,
Korku içinde, gelsin diye bekler anasını.

Her sabah beş'e çeyrek kal'a,
Yorgun bedenine aldırmadan,
Evladına koşar bir ana,
Masum bir öpücük almak,
Sımsıkı yavrusuna sarılmak.
Orada korkudan sızmış yavru,
Gözünde kurumuş yaşları,
Yenik düşmüş uykuya,ağlamaktan,
Anacığını bekler kıvrılmış yatakta,
Habersiz anasının yaptığı işten,
Sarılıp anasının boynuna,
Masum bir öpücük kondurur yanağına,
Günaydın annem, der yürekten...