Ağır Hasta - Fazıl Hüsnü Dağlarca... Yüz ...

Üfleme bana anneciğim korkuyorum
Dua edip edip, geceleri.
Hastayım ama ne kadar güzel
Gidiyor yüzer gibi, vücudumun bir yeri.

Niçin böyle örtmüşler üstümü
Çok muntazam ki bana hüzün verir.
Ağarırken uzak rüzgârlar içinde
Oyuncaklar gibi şehir.

Gözlerim örtük fakat yüzümle görüyorum
Ağlıyorsun, nur gibi.
Beraber duyuyoruz yavaş ve tenha
Duvardaki resimlerle, nasibi.

Anneciğim, büyüyorum ben şimdi,
Büyüyor göllerde kamış.
Fakat değnekten atım nerde
Kardeşim su versin ona, susamış.

Fazıl Hüsnü Dağlarca

Ağır Hasta

Çocuklar narindir, hassastır; kolayca hastalanıveririler. Yoksul ailelerin birinci ilacı, hatta “biricik ilacı” ise dua etmek ve nefesiyle hastayı iyileştirmeye çalışmaktır. Hasta çocuklar ateşler içinde yanarken, sanki kafalarını büyümüş, şişmiş hisseder; yastıktan kaldıramaz. Vücudu ise ateşler içindedir; hafiflemiştir… Şair bunu “Gidiyor yüzer gibi, vücudumun bir yeri.” sözleriyle anlatıyor.

Hasta çocuklara gösterilen “özen” de ona, havada olağanüstü bir şeylerin döndüğünü hissettirir. Uzaktan şehrin evleri seçilmekte, apartmanlar minik oyuncaklar gibi görünmekte, ışıkları gecekondulara göz kırpmakta ve anne ise sabaha kadar dua etmektedir.

Çocuk, gözleri kapalıyken bile duvarda ölmüş babasının, dedesinin kendisine bakan fotoğraflarını görmekte ve bir bakıma onlara yaklaştığını hissetmektedir. Annenin sessizliği, iç çekişi bir sona yaklaşıldığına ve onun çaresizlik içinde ağladığına işarettir.

Çocuklar için oyuncakların bir kişiliği vardır, onlar canlıdır. Ateşli hastalıklarda insan, kendisine serinlik duygusu veren suları sayıklar. Çocuk, kendinden geçerken susuzluk çekiyor ama bunu dolaylı anlatıyor; atının susuz kaldığını ve artık onunla kardeşinin ilgilenmesini istiyor. Hem kardeşi sahiplenirse gözü arkada kalmayacaktır.

Şiir çocuk gözüyle, çocuk duyarlılığıyla ve çocuğun ağzından yazılmış. Çocuğun dünyası, hasta haldeyken yaşadıkları ve kendine özgü kaygıları başarıyla verilmiş.