Ağama Mektup Şiiri - Mehmet Taş

Bu bir şiir değil. Bu bir iç çekiş, yalvarış. Bu bir sitem. Bu kendi kaderine başkaldırış.

Ağam,
Gözüne kurban olduğum,
Yollarına yüzüm sürdüğüm,
Kuru çaylarında çakıl,
Akan deresinde yosun olduğum.
Umudum, hayalim, varlığım.
Aşımı verenim, suyumu akıtanım
Başım tacı Ağam.
Ben ki gözyaşımla yıkamışım eşiğini
Gözümü açmışım, sen
Uyumuşum, kalkmışım uykudan yine sen.
Senden başka ulu çınar görmemişim.
Sen konuştuğunda yel olmuş usul usul
Sen öfkelendiğinde fırtınalarda kalmışım
Boğulmuşum, boğulmuşum, boğulmuşum..

Ağam,
Yoluna öldüğüm ağam
Ayağının tozuyum
Ben ki marabayım kapında
Neye hükmüm geçer, neyi bilirim.
Hüküm sende, karar sende
Ben ki boynum kıldan ince
Senin ki sözün kılıçtan keskin
İçimde fırtınalar eser dindiremem
Dilimin ucuna gelir de onca söz, söyleyemem
Sen anlatırsın,
Sen bağırırsın
Ben anlamamış olsam da öylece bakarım bön bön
Sormaya, sorgulamaya korkarım.
Çünkü anlamam bunca insanın bunca kötü sözü nereden bulduğunu
Anlamam bunca insanın gönül kırmak için neden yarıştığını

Ağam,
Yoluna kurban olduğum,
Sürüsüne çoban,
Yazlığına gölge
Kışlığına kar olduğum
Yüreğin mi daraldı ki sözün berk çıkar
Öfken mi kabardı ki gözlerin tuhaf bakar
Sen ağamsın, velinimetim
Sen geniş ol ki marabaların da geniş olsun..
Darlık hasta eder .
Oysa sen ağamsın, dermanımsın..
Ben korkarım, boğulurum bön bön bakarım.
Ağam,
Gadanalam,
Ben cahilim ki söz bilmem
Yol bilmem yordam bilmem
Kırma gönlümü kurban olam